Ακούστε!
Αφού κάποιος ανάβει τ’ αστέρια
δε σημαίνει ότι σε κάποιον χρειάζονται;
Δε σημαίνει ότι κάποιος θέλει να υπάρχουν;
Δε σημαίνει ότι αυτές τις φτυσιές
κάποιος τις ονομάζει μαργαριτάρια;

Και, ασθμαίνοντας
στον κουρνιαχτό της μεσημβρινής σκόνης,
ορμάει καταπάνω στο θεό,
φοβάται μπας και είναι αργά,
κλαίει,
φιλάει το ροζιασμένο χέρι του,
παρακαλεί
–χρειάζεται το δίχως άλλο ένα αστέρι!–
Ορκίζεται
πως δε θ’ αντέξει αυτό το άναστρο μαρτύριο!
Κι ύστερα
περνάει φουρτουνιασμένος μέσα του
μα ήρεμος στην όψη.
Σε κάποιον λέει:
«Ωραία δεν είναι τώρα;
Δε νιώθεις φόβο;
Ε;»

Ακούστε!
Αφού κάποιος ανάβει τ’ αστέρια
δε σημαίνει ότι σε κάποιον χρειάζονται;
Δε σημαίνει ότι είναι απαραίτητο
κάθε βράδυ
πάνω από τις στέγες
να φωτίζει τουλάχιστον ένα αστέρι;