Πόσα ακόμα χωμάτινα Βασίλεια να ποδοπατήσεις;
Σε πόσους ακόμα χάρτινους πύργους να φυσήξεις;
Όταν ακόμα να το αποδεχτείς
ότι ήσουν
ενός ακόμα άστατου ανέμου
το χαϊδεμένο μονάκριβο παιδί
που παρέα με τριχωτές αράχνες
μες στα ερείπιά του
ξέφρενα
χορεύει

Το έμαθες;
Σ’ αυτό τον μύθο δεν πέθανε η Ευρυδίκη
Πέθανε ο Ορφέας
Αυτός ήταν ο μεγάλος υπνωτιστής
αυτός ήταν ο αέρινος χορευτής που σε ξεγέλασε
αυτός φύσηξε επάνω σου τον άνεμο της μεγάλης απόδρασης
και σε μάγεψε
Αυτός σε κάλεσε κι εσύ υπνωτισμένη πειθήνια τον ακολούθησες

Έλα κοντά μου
κάθισε δίπλα μου κοριτσάκι
Έλα στην αγκαλιά μου κοριτσάκι
Σήμερα θα σου μάθω μια νέα λέξη
Σήμερα θα σου μάθω μια παράξενη λέξη
Τη λέξη Α λ γ ά π η
Αλγάπη είναι η λέξη
Το άλγος της αγάπης

Μικρά χάρτινα φτυάρια είναι τα ποιήματά σου, Ευρυδίκη Επιμένεις να σκάβεις το χώμα να βρεις μιαν ανοικτή υπόγεια διαδρομή να στείλεις τα ποιήματα γράμματα εκεί όπου αναπαύεται ο αγαπημένος
Είναι επώδυνη η αγάπη Συνώνυμο του πόνου είναι η αγάπη Μόνον πονώντας αγαπάς αληθινά Κι αυτή η αγάπη είναι ένα παγκόσμιο αγαθό Βλέπεις; Αγαπώντας έναν, Ευρυδίκη, κάνεις περισσότερους από έναν ευτυχισμένους