Όλοι εμείς εδώ οι γλεντζέδες, οι άσωτοι,
δεν καλοπερνάμε αντάμα!
Στους τοίχους πουλιά και λουλούδια
νοσταλγούν τον ουρανό.

Καπνίζεις με μαύρη πίπα,
παράξενος ο καπνός από πάνω της.
Φόρεσα φούστα στενή,
να φαίνομαι πιο αδύνατη.

Για πάντα φραγμένα παράθυρα:
τι είναι πίσω από εκεί, πάχνη ή καταιγίδα;
Με μάτια γάτας σ’ εγρήγορση
τα μάτια σου μοιάζουν.

Ω, πόσο η καρδιά μου λαχταρά!
Ή μήπως την ώρα του θανάτου περιμένω;
Κι εκείνη που χορεύει τώρα,
σίγουρη έχει την κόλαση.