Μικρή, ζούσε κυρίως μέρα:
Μόλις σκοτείνιαζε έσκιζε μια σελίδα

Έχασε πολύ μαύρο
Μέτρησαν στο μισό τα χρόνια της
Στο ενδιάμεσο ταξίδεψε, μεγάλωσε
Γέννησε κόρη με σημάδι

Έκθαμβη
Πάντα
Τραγουδά κάτω απ’ τα φώτα
Με κόμη φλεγομένη

Τραγούδια περγαμόντο, βύσσινο
Στην ασημένια της φωνή τρατάρει
Γλυκόπικρο νεράντζι με τη στάχτη του

Όταν δεν τραγουδά, ταράζεται?
Βγάζει επιφωνήματα οξέα
Πουλιών σε πανικό

(Ανέκαθεν είχε φερσίματα πουλιού:
Ως θήραμα
Έβλεπε πάντα δυο ανθρώπους
–ή περισσότερους, καμιά φορά– στο ίδιο πρόσωπο
Αδυνατώντας με την πλευρική της όραση
Ν’ αντιληφθεί μόνο τον ένα)

Όταν λοιπόν δεν τραγουδά, τρομάζει:
Μιλάει πολύ γρήγορα
Σαΐτα η ασημένια της φωνή
Μια προς το μέλλον, μια στο παρελθόν
Στα δυο λευκά κουβάρια, πάντοτε
Να πλέκεται κι η ίδια
Μία καλή, μία ανάποδη,
Να παγιδεύει την ηχώ της στον ιστό

Στη γλώσσα των ανθρώπων, όχι,
Δεν τα κατάφερε ποτέ
Γι’ αυτό και τραγουδά συνέχεια.
Κάτω απ’ τα φώτα και, κρυφά, στον ύπνο της