Το πρόσωπό της να γυαλίζει σαν αυγό τηγανιτό στην κάψα του Αυγούστου,
έσερνε τα πόδια της κατά μήκος του δρόμου
που ξεδιπλωνόταν προς το μεγαλείο της αρχαίας Ελλάδας.
Καθώς διέσχιζα το πλάτος της, ρώτησε
με τόνο τόσο έρρινο που θα γκρέμιζε και το δίπλα περίπτερο:
"Μιλάς αμερικάνικα;"
"Όχι, αγγλικά, " την πείραξα.
"Χα! Χα! Πολύ αστείο, " χλεύασε,
ρίχνοντάς μου μια Νότια επιτιμητική ματιά.
Τουλάχιστον μπόρεσα να χαμογελάσω σε δύο γλώσσες.