Ένα κομμάτι ουρανός,
μια σπασμένη κουδουνίστρα,
ένας πανύψηλος φοίνικας,
ένα σοκάκι, Ηράκλειο.

Μήπως έχουν μείνει πολλά;
Η μνήμη φέρνει σε δρόμους σιωπηλούς.
Άνθρωποι του χθες, κιτρινισμένες φωτογραφίες
ξεχασμένες στο κουτί.

Κοιτάζω τους χωματένιους βόλους
στο καλντερίμι και τη σκεπασμένη
με καπνό τσιγάρου πληγή.
Και τώρα κατάντικρυ στον ήλιο
στήνω χοχλάδες γυαλισμένες στο νερό.

Πώς αλήθεια ο ημερήσιος κάματος πληρώνεται.
Και πώς βρίσκει την δικαίωσή της;
Με τίποτα με όλον με όλα αυτά.