Κουνιόταν μια αλέα και πλήγιαζε το στόμα μου από το κλάδεμα της ροδακινιάς
Ήμουν ευάλωτος και μόνος, τόσο που όταν φυσούσε ένας σκύλος στο χώμα, πάγωνα από οργή και νιάτα και το παράθυρο ήταν κλειστό
με τις ώρες ζητωκραύγαζα πίσω από το τζάμι με το ανίκητο κελάηδημα της στύσης του κότσυφα και ήμουν εγώ το θύμα και ο θύτης ταυτόχρονα.
Πληγωνόμουν, μα ποτέ δεν ήξερα πώς προέκυψε το πέταγμα, ακόμα και όταν στα φτερά μου ζευγάρωναν οχιές
Είναι άγριος ο λόγος είναι όπως είναι και όταν θες να ανθίσεις οι ρίζες συνουσιάζονται.
Ένας περαστικός χάιδεψε ένα σαλιγκάρι και το ζεστό του δάχτυλο με έσφιξε στο σώμα και κόκκινος από αλλεργία αγάπησα την άλλη μου φύση
Κι όλα αυτά ενώ κατέρρεαν τα νύχια μου απ’ τη σκεπή