Σιωπές και παύλες
θαυμαστικά και παρενθέσεις· σημεία στίξης·
και ύστερα εικόνες χρώματα και αναλύονται λέξεις
συλλαβές ψίθυροι του ανέμου
καθώς παλεύεις χαμένος σ’ ένα πέτρινο δάσος
να βρεις το φως·
ψηφίδες ήχων
καθώς ψάχνεις ξανά και ξανά το τραγούδι της γης·
να συνθέσεις την πλατιά τοιχογραφία της θάλασσας.

Έτρεξες κάποτε στου πελάγου το πρώτο το κάλεσμα
αναπηδούν στην τραχιά πέτρα
τα πόδια ξυπόλυτα
στα βότσαλα
πόνος
κι ελευθερία
κι ύστερα ο ρυθμός
χορεύεις καθώς μαθαίνεις τον κόσμο
χορεύεις και πονάς
χορεύεις και τραγουδάς
χορεύεις και βγάζεις φτερά
βουτάς στο φως του ήλιου
βουτάς στον καταρράκτη της βροχής
στην ταραχή του πελάγους.
Βουλιάζεις και αναδύεσαι.

Απόπειρες να φτάσεις στο ποίημα!

Πάμε πάλι απ’ την αρχή
να βάλουμε τις λέξεις να μιλάνε κι αλλιώς
παλιώνουν όπως οι άνθρωποι
μα όχι ανεπανόρθωτα
ξανανιώνουν –αν ξέρεις την Τέχνη– οι λέξεις.

Βάλ’ τες να τραγουδάνε
και να χορεύουν
όλες το μπορούν
αρκεί να τους δείχνεις τα βήματα
να τις ταιριάζεις
ετερώνυμες
να κάνουν έρωτα
ζευγαρωμένες κι αστεφάνωτες.

Πού ξέρεις; Ίσως έτσι κάποτε να γίνουν ποίημα.