Είμαι ασφαλής.
Τα κύματα δεν μπαίνουν
απ’ τα παράθυρα.
Λες, όταν υαλόφρακτη σιωπάς το πρωί όταν τρώω,
το αριάδνειο εσώτερό σου μπόσι-
κα θέλει να ξεγυμνώσει
τη βούλησή του
ν’ αστράψουν ξεκουβαριασμένες οι άκρες του μίτου
(ενστίκτων διάττον-
τες στο λαβύρινθο των χρωμάτων
του) να ξεδιπλωθεί σαν άζευτο ζωο
στην άδεια σαβάνα των μυκηθμών του
για να διαλαλήσει
-φρουμάζοντας- και την άλλη του φύση
μες στο πούσι του πόντου
σαν κούπα που αχνίζει βότκα με τίλιο
στον πρώτο αφόρετο ήλιο.
Καταλαβαίνω
μόνο
πως
αφόρητα
με
βα-
ριέ-
σαι.