Τα σπίτια βυθίζονται στου δειλινού την κινούμενη άμμο,
ανάμεσα στα φθινοπωρινά φύλλα χορτάτα από καλοκαίρι.
Ανοιχτά παράθυρα, οι κουρτίνες να εγκυμονούν
και ν’ αποβάλλουν το σήμα της ώρας στα ραδιόφωνα.

Ένα παιδάκι βγαίνει τσίτσιδο στο δρόμο,
κλαμένο απ’ το κατσιάδασμα της μάνας του,
το μυτερό πουλάκι του πασπαλισμένο με ταλκ.

Ξεκολλώ από ματιά που ζητούσε περισσότερα.
Δεν είμαι ακόμη έτοιμος να γνωρίσω, όπως και όταν νήπιο,
όλα όσα είμαι.