λαμψε η αυγή στο απέναντι μπαλκόνι
γκαζιές στη Λένορμαν, κραυγές της λαϊκής
της τσάντας το λουρί φαντάζει σαν αγχόνη
που απ’ τα κάγκελα κοιτάς μιας φυλακής.

Με μαύρο flight, σφαίρες στην τσέπη και κονκάρδες
slayer μπλούζα και μια πεντάλφα για ραφτό,
στα τρόλεϊ μέσα σπέρνω τρόμο στις γιαγιάδες.
Αν είμαι άτομο; Δεν ήταν γραφτό...

Μέσα στην τάξη στριμωγμένος στη γωνία.
Εμένα κράζουν; Μπα, η ιδέα μου προφανώς!
Έξω οι δρόμοι να χλευάζουν την ανία
μαζί κι ο ήλιος κι ο γαλάζιος ουρανός.

Στα μπλιμπλικάδικα ανταύγειες απ’ το snow
μπιλιάρδο παίζουν οι μάγκες στη γωνιά
κι εγώ από δίπλα θλιβερό θυμίζω κλόουν
που εκλιπαρεί για το μαχαίρι του φονιά.

Και το απόγευμα Άγιος Κωνσταντίνος
αβέρτα φέρμες στα στενά κι αληταριό
μα εγώ τη βγάζω πάντα άνετος και φίνος
με βλέμμα κάτω και βηματισμό γοργό.

Στο σπίτι γυρισμός -μιζέρια, φασαρία
κι εγώ χαμένος σε game boy δανεικό
θα γράψω πάλι μια υπέροχη ιστορία
σε κόσμο πράσινο, ξέθωρο, μαγικό

και για χρυσό στα φακελάκια της panini
ψάχνω να βρω και, τάχα, πάω να κοιμηθώ
κι όπως η μάνα μου στο χολ τα φώτα σβήνει
να δω έναν κώλο στα χιόνια προσπαθώ.