Αλλά κι αν αύριο ξεραθούν όλα τα τοπία
θ’ αντέξουν πάλι τα μαλλιά μας, δε θα γίνουν στάχτη
πάντα πιστό, λεπτό χρυσάφι βαθιά μέσα στις ρίζες
σοφία σκοτεινή στα φύλλα της μουριάς, στου σκίνου

την ταπείνωση, καθώς ανοίγει ένα ένα
τα όνειρα η δροσιά της αυγής, το στόμα ξέρει
γεμίζει κεράσια πως ήμασταν χτες βράδυ μαζί
να διαβάζω, μου λες, τα ποιήματα σαν χρησμούς ή

κτερίσματα φωτός, είναι το κέντρο σου παντού
μα η περιφέρεια πουθενά, εσωτερικό φεγγάρι,
η αλήθεια ένα κομμάτι ουρανός μάρμαρο

μια ζωή για να σκαλίσεις τα σωστά τα ονόματα
απόγονος της κοσμικής στάχτης, χιλιοκρύσταλλος
η σφραγίδα θολή, ακταιωρός στην άβυσσο