Ο βασιλιάς στον θρόνο του.
Η σύζυγος στο Ζήτα-Έξι, τετράγωνο χρώμα.
Κρατά ερμητικά κλειστό το στόμα.
Τα μυστικά της ρόζοι στην ξύλινη καρδιά της.
Όρθια περιμένει
από λευκούς στρατιώτες κυκλωμένη.

Γυναίκα πιστή, θα χαθεί,
θυσία για έναν άντρα που δεν αντάλλαξαν ούτε φιλί
αλγεβρική πορεία
εναλλάξ σε σκοτάδι και φως.

Διαρκώς
πολεμίστρα προστάτις
ανάμεσα σε πύργους, σπαθιές,
τεχνάσματα, ενέδρες, τρελούς, χωσιές,
με κοπίδι πλασμένη, γλιστερή, γυαλισμένη,
ανέραστη, μόνη
σκοτώνεται, σκοτώνει
ξέφρενος σκορπιός στη μέση της ερήμου.

Η μοίρα της μια κίνηση στη λογική μου,
αμέτρητες φορές νεκρή και αναστημένη.
Για μένα ή για τον βασιλιά πεθαίνει;

Τα πιόνια λένε πως δεν έχουν αισθήματα,
όμοια τσέπες άδειες στο καθημερινό σακάκι.

Φτιάχτηκαν να περπατάνε με όριο το οκτώ.
Κανόνες ορίζουν τα βήματα,
αόρατοι ξένοι κινούνε τα νήματα
στην ισόπλευρη χώρα, που η ώρα
κυλάει μόνο στη μάχη.
Πολεμούν χωρίς
αναπαμό, φυλαχτά, ιαχές, χωρισμούς, συνθήματα,
αίματα, λάβαρα ή ενδόξους λόγους πάνω στα μνήματα.

Αγάπες δεν υπάρχουν στο σκάκι.

Ο απέναντι τον «Ίππο στο Ζήτα-Έξι και Σαχ» παίζει.
Κοιτάζω τον βασιλιά που απόμεινε μόνος.
Κάτι αγκαθώνει τα δάχτυλά μου,
όπως συλλογίζονται ξαπλωμένα στο τραπέζι.
Είναι του βασιλιά για τον θρόνο
ή δικός μου
για τη βασίλισσα ο πόνος;