Έζησα ανάμεσα

στο χωριό του άντρα μου και στο πατρικό σπίτι
στη μεγάλη πόλη από μητέρα σε σύζυγο δεν πόθησα εγώ
κανένα γάμο αιώνες

έζησα ανάμεσα

στο υπόγειο της Βικτώριας στη Μιχαήλ Βόδα
και τη μεγάλη έπαυλη στο βουνό
στη γη, στις γλάστρες μου, στα θερισμένα χωράφια
με ακριβά κοσμήματα στολισμένη μετά
μετακόμιση με τάξη –απ’ την αρχή– ξανά αιώνες

έζησα ανάμεσα

σε θνητούς, αθάνατους
δεν πίστεψα σε θεό δεν πίστεψα
στον εαυτό μου
– σε ποιον προσεύχονται οι θεοί;
τι όνειρα κάνουν τις ανύπτωτες νύχτες στον Όλυμπο
την προοπτική της αιωνιότητας πώς την αντέχουν
τα βράδια της κοσμικής μοναξιάς – αιώνες

έζησα ανάμεσα

σε δυο κόσμους ίδια αδιάφορους σε δύο
ίδια αδιέξοδους προορισμούς
πολλά απέκτησα όχι όμως εκείνο το ένα το μοναδικό
που πόθησα:

ένα σπίτι στο νησί

η Περσεφόνη εγώ
περισσότερο κι από το αίμα μου ακόμα
αγαπούσα

τη θάλασσα