Δε σήκωνε πολλά-πολλά.Το κάθε τι
πασχαλινό ήταν ιερό για κείνον.

Το κάθε λουλουδάκι που άνθιζε και
δήλωνε ανάσταση Χριστού και γης·

η κάθε μέρα που περνούσε σε νηστεία και
δήλωνε εγκράτεια κι υποταγή

στα θεία. Από παιδί είχε αποδεχθεί με
ταπεινότητα πως κάποιος άλλος όριζε

την ύπαρξή του κι επουδενί δε σήκωνε
καν μύγα στο σπαθί του για κάτι τέτοια.

Μόνο ό,τι λέγαν οι γραφές.

Ταράχτηκε λοιπόν σαν έμαθε πως τούτες,
καθώς κι ο εορτασμός της άσπιλης

Λαμπρής, ήταν προϊόντα απόφασης
πολιτικής στη Βιθυνία του 325.

Κι ότι το άγιο αυτό μυστήριο της
Εκκλησίας γιορτάζεται την πρώτη
Κυριακή απ’ την

πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Εκτός,
βεβαίως, κι αν συμπέσει με το Πέσαχ,

οπότε πάει για την επόμενη.

Αν άλλαζαν, λοιπόν, τα καλαντάρια, εάν
αρχίζαν νε μετρούν μ’ άλλη αρχή,

ο μόνος τρόπος να υπολογίσουν τη
Λαμπρή θα ήταν με φεγγάρια κι
ισημερίες

και άλλα παγανιστικά. Χώρια οι εβραϊκές
γιορτές, η έξοδος, η Αίγυπτος

και τα λοιπά.

Την Κυριακή, λοιπόν, εκείνη των Βαΐων,
σαν ένα αγρίμι στριφογύριζε μέσα στην

εκκλησία. Και όταν ακούστηκε ο παπάς να
απαγγέλει από το Ζαχαρία

εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα
των Ελλήνων, κάτι συνέβη μέσα του,

κάτι έσπασε για πάντα. Ταύρος μαινόμενος,
βγήκε στη συνοικία βράζοντας σαν του

Ακράγαντα το μπακιρένιο τέρας· η κάμινος,
που γύρευε να καταπιεί τους παίδας.

Γύρω του η πλάση οργίαζε.

Το κόκκινο αυτοκίνητο έφερνε γέλια και
τυφλό εορτασμό. Ο γδούπος εκκωφαντικός·

τσούγκρισαν πριν της ώρας τους. Μέσα στο
βουητό του πράσινου, στις ανθισμένες

νεραντζιές, τα βλέφαρά του ανοιγόκλεισαν λίγες
φορές, να πιούνε το συμπόσιο της φύσης.

Έπαψε ο νους του να σκαλίζει τις γραφές.
Τα μάτια σφάλισαν στερνή φορά, γελώντας,

δακρύζοντας γλυκόπικρα
κι ανάσταση νεκρών
μην προσδοκώντας