Εξ αιτίας μιας σπάνιας ασθένειας των ματιών
βλέπω συνεχώς το ίδιο σκοτεινό λιβάδι
χιλιάδες μπλε ανθάκια ανθίζουν κάθε που
λίθινο κεφάλι σκύβει στο βαμμένο σιντριβάνι

έχω διαβάσει Όμηρο, Σαπφώ, Αλεξανδρινούς,
ποιητές του 20ου – κι όμως ο χρόνος τρέχει
σε δάχτυλα βρωμικα που δείχνουν τις άθλιες ευθείες,
πώς συγκλίνουν σ’ έναν θλιμμένο τοκετό

η ίδια εικόνα φανερώνεται ξανά, δε με αφήνει
έρεβος λιβαδιού, η επιπόλαιη ερημιά
εκεί που η γυναίκα με καλεί λησμονημένε
τα εφτά της πέπλα σκεπάζουν την καρδιά

παραδίδομαι, ασφυκτιώ από εαυτό και με πονά
είναι σκοτάδι, κι η τέχνη άλαλη χάρη στην εξουσία
τέσσερις αιώνες πέρασαν, Σονέτο του Ουίλλιαμ 66 και κρατά
το μυστικό του γέρικου Φαντάσματος στα χέρια του ακόμα

μα γύρω απ’ το παγκάκι σέρνεται η φωνή μου
γύρω απ’ το παγκάκι τρομάζει η σκιά
τα βότσαλα κάτω απ’ την πλάτη είναι απαλά
μα αιώνια η εποχή μου,

θα βρω τη δύναμη να υπάρχω δίχως σώμα

μη με φοβάσαι,
είμαι απλώς ένας μετανάστης φυτεμένος στο χώμα.