Τα ημιτελή μου ποιήματα καταλήγουν επαίτες:
Κάθονται στου δρόμου τις γωνιές
Ζητώντας απ'τον κόσμο να τα τελειώσει.
Λεν "μια βοήθεια"-κι εννοούν μια λέξη
Μια λέξη φτηνή, φθαρμένη αλλά τρυφερή.

Δείχνουν ουλές και τραύματα που άφησε η αμέλειά μου.

Τα βλέπω απ το παράθυρό μου να απλώνουνε το χέρι,
Τα κοιτώ με συμπόνια
Όπως κοιτάς τη γυναίκα με το πράσινο φόρεμα
Ν'ανοίγει μιαν ομπρέλα
Κι είσαι μακριά για να τη βοηθήσεις,

Όπως κοιτάς ένα πουλί να ψάχνει στο χώμα
Και σου λείπουν δυο ψίχουλα να το ταΐσεις.

Η αλήθεια είναι ότι νιώθω κάποιες τύψεις.
Έπρεπε να επιμείνω-

Όμως ένιωθα κουρασμένος για ν'ανταποκριθώ
Στις απαιτήσεις των στίχων τους.

Τ'άφησα, λοιπόν, να φύγουν απ’ το φεγγίτη κάποιο βράδυ
Πιστεύοντας ότι θα γίνουν άστρα...

Ψέματα, κατά την κακή συνήθειά μου, λέω πάλι:
Είναι που πιάστηκα από άλλο ποίημα αβανταδόρικο
Όπως του δρόμου ο δονζουανίσκος κυνηγάει τις ωραίες.