Απόψε μιλούν
τα σώματά μας
τα πτερόεντα
που μας ξεντύθηκαν
και λιγοστέψαμε
σαν υπέργηρα βρέφη
τόσο μικροί
να παραδέρνουμε
για λίγο φως
που δεν ανέχεται
ούτε στα πόδια του
να κατοικήσουμε.

Ρυθμίζουμε ανέστιες ζωές
συφοριασμένες εκκρεμότητες
την μήνιν που αφήνει ο άνθρωπος
πάνω στο είδωλό του.
Σταγόνες που πλέκουμε
για μιαν απόδραση.
Να φεύγουμε
να οστρακιζόμαστε.
Αυτό δε θέλαμε;
Όστρακο εμείς
και εξορία.

Παρά τις δοκιμές
παρά τα χρόνια
αυτή η λεπτομέρεια
ανήκεστος πάντα.
Αγάπα με -έλεγες-
κι άλλο δεν είμαστε
από το όχημα
προς λίγη σάρκα.