Κι ανάβανε οι λέξεις, όπως οι πυγολαμπίδες
Μιας παλαιάς άνοιξης, τότε που ο θάνατος
Ήταν ένας ευτυχισμένος περίπατος, κάτω απ’ τ'άστρα,
Τότε που έλαμπαν τα βότσαλα στο μονοπάτι της επιστροφής
Κι η θάλασσα γεννούσε αστραφτερές Γλυκοφιλούσες.
Ο ουρανός χωρούσε σε μια λέξη, ζοφερή όπως το ποίημα,
Σπίρτο για το φεγγάρι λέγαμε το αερόστατο
Πιο ψύχραιμο το τσαφ απ'το ολιγόλεκτο του Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ
Στη Καζαμπλάνκα-Θα χάσετε το αεροπλάνο σας, κυρία.
Και τα χάρτινα φαναράκια,
Που κουβαλούσαν στη μουσούδα τους οι νυχτερίδες,
Τα ξεχασμένα στο δάσος τραγούδια των παιδιών
Συνήθιζαν να τα ονομάζουν Λαμπαδίες, Σείριους και Πολικούς.