Και τώρα; Τι ακριβώς να το κάνεις
Το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας;
Δεν νιώθεις θριαμβευτής που το έκοψες.
Δε σε λυτρώνει που δεν έχεις μαρμαρώσει.
Δε σου είναι καν αποτρόπαιο, όπως κοιμούνται
Ησυχα-ήσυχα τα νικημένα φιδάκια.
Κοιτάς δεξιά-αριστερά, κανένας
Που να μη σ’ ατενίζει εμβρόντητος.
Πρόσεχε, πρόσεχε, μη βάλεις τα κλάματα
Μπρος στις ζητωκραυγές του πεπρωμένου.
Βρήκες το θάρρος, και οι θεοί συνέργησαν,
Είχες δεν είχες, το σκότωσες το τέρας.
Γιατί κοιτιέσαι τώρα μες στο καθρεφτάκι σου
Σαν να `χεις εκκενωθεί από σπλάγχνα;
Παράδωσέ το πια. Πάρε το έπαθλο.
Δεν είπα «πρόδωσε». Είπα «παράδωσέ το».
Εγώ δεν είμαι αυστηρή με τους ήρωες.
Θα τους κοίμιζα και μες στην αγκαλιά μου.
Μόνοι ακούν αυτό που θέλουνε ν’ ακούσουν.
Ελα, προχώρα προς την αποθέωση. Ετσι είναι.
Ηρωας ή όχι, πού να ξέρει ο άνθρωπος
Τι πάει κάθε φορά και σκοτώνει.