Ω...τι κόσμος

Δημιουργός: azoritis, Γιώργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο Διονύσης μας χορεύει και μας τραγουδάει
για το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς
και ο μικρός μου γιός περίεργος πολύ ρωτάει
γρηγορότερα στον ήλιο με τι πας.

Μια φίλη λέει και ο γαϊδαρος πως πετάει
σ'ένα κήρυγμα το είπε ο παπάς
μα η κορούλα μου χαρούμενα παραμιλάει
πως πετάς μονάχα όταν αγαπάς.

Ο καπετάνιος λέει το καράβι μας βουλιάζει
οι ασύρματοι εκπέμπουν τώρα σος
ο διπλανός μου την ξανθιά του φίλη δώρα τάζει
γάμο στις τριανταμία του μηνός.

Ο κύριος γιατρός μας βάφτισε το φακελάκι
έρανο αγάπης για τα ορφανά
μια μάνα με οκτώ παιδιά στο διπλανό σοκάκι
για να τα ταϊσει πλένει τα σκαλιά.

Ο τηλεπαρουσιαστής χαμογελώντας λέει
πως στη Γάζα φόνοι σήμερα οκτώ
και ότι τάχα και αυτός μαζί μας τώρα κλαίει
ένατο αν δω μας λέει θα χαθώ.

Η ογδοντάχρονη γιαγιά μου όλη μέρα ράβει
του παππού το παντελόνι το παλιό
και το καντήλι κάθε βράδυ ταπεινά ανάβει
για τη σύνταξη ρωτάει το θεό.

Και ο Βασίλης αναμμένος στη σκηνή να στέλνει
χαιρετίσματα στην εξουσία μας
εμένα το αφεντικό μου πάλι μου τα ψέλνει
που πιαστήκαμε για τη νοθεία μας.

Ο υπουργός οικονομίας μου χαμογελάει
και εγώ καντήλια βρίζω φωναχτά
η δύστυχη καρδιά μου για την κούλουρη πετάει
νέα τρύπα στο ζωνάρι μου ξανά.

Ω ρε τι κόσμος φίλε μου περνά ευτυχισμένος
μια ο γιος μια η κορούλα κι'ο παπάς
η φίλη η ξανθιά κι'ο δίπλα μου λαχανιασμένος
και συ απορημένος να ρωτάς
που βρήκαν ο παππούς και η γιαγιά την ευτυχία
το καράβι βούλιαξε στα ανοιχτά
γαληνεμένοι που να ψάχνουν τώρα σωτηρία
και εγώ δεν είμαι μάλλον πια καλά.........

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-04-2009