Η ψυχή του ποιητή

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Κουραστικό είναι..συγνώμη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Προτού στο μάτι..Δάκρυ να γενεί
Ουσία αλμυρή..Μία σταγόνα θάλασσας
Ψηλά σηκώθηκε στο κύμα
Του ήλιου τη θέρμη να λουστεί...
Έτσι..απ' τα βάθη της ψυχής
Σαν πάλλεται στο σώμα τρικυμία
Λίγες σταγόνες θαρρετές
Βρίσκουν την έξοδο στο φως...

Ω!Φως!..Κι αντάρα!..Κι άβυσσος μπροστά!
Από το χείλος του ματιού
Δίπλα στο χείλος του γκρεμού
Βράχια ελευθερίας!..

Ο δρόμος τούτος..περιπατητή
Διάφανο μάγουλο..Και ντροπαλό λακάκι
Ξάστερη άκρη του κόκκινου στα χείλη...

Σταγόνα μου..φαντάστηκες
Πως βγήκες..όλη μου η ψυχή
Κι έλιωσες..Μελωδία..
Κι έγινες..Νερό κι αλάτι
Για ένα φίλημα ερωτικό
Κι έγινες..Κύματα φιλιά
Θάλασσα αντρειωμένη...
Ο εραστής του ποιητή
Κι η μούσα της νεράϊδας..

Ω,ψυχή!..Θα σε στραγγίξω
Νά βγει όλος σου ο χυμός
Σ' ένα εξαίσιο βαζάκι
Με χρυσάφι σμιλεμένο...
Αχ,ζωή μου..θα σε σμίξω
Λίγο πριν σ' απαρνηθώ!...

Μερόνυχτα ολάκαιρα
Στην πλάση θε να ψάχνουνε
Τον που κατέχει το χρυσό κλειδί...
Μα χρυσό θά 'ναι το δάκρυ
Η ψυχή του ποιητή...
Θλίψη γλυκιά θα στάξει
Αντικλείδι τ' ουρανού...
Νερό κι αλάτι οι ψυχές
Στο βάζο ζυμωμένες...
Άνθρωπος..μήτε και θεός
Να μην τις ξεχωρίσει...

27/3/2000

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-03-2005