Τελευταίες μέρες

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κομματιαστά γλιστρούν τα νέα βρίσκεται πάντα πέρασμα βατό
Κομματιαστά και κουρελιασμένα με βρίσκουν μες στης μνήμης το βυθό
Έχουν να διασχίσουν ένα γιγαντιαίο παραπέτασμα βροχής
Μέσα στην έρημο την πιό μεγάλη της ζωής

Αστράφτει πάλι στιλέτο ατσαλένιο
Κι ακουμπάει εκεί στην αριστερή μεριά χρυσαφένιο
Ο πανικός των νικημένων που υποδύονται τους νικητές
Οι ψίθυροι που γίνονται αγάλια αγάλια καθαρές φωνές

Η θυσία δεν μετριέται με τα σύνεργα του βασανιστή
Δεν μπορείς κάν να γυρέψεις απ’το χάρο αναστολή
Σύρματα πάλι βγάλαν κοφτερά,αγκαθωτά
Που δεν προφτάσαν να σκουριάσουν ματώσαν την καρδιά

Ονειρεύτηκα να γερνώ στα καφενεδάκια της γειτονιάς
Μα υπάρχει θάνατος υπάρχει το χώμα της σκλαβιάς
Ονειρεύτηκα να ζώ και να πεθαίνω σαν άνθρωπος
Μα δεν υπάρχει τέτοια εποχή ,δεν υπάρχει ακόμη άνθρωπος

Για αυτό υπάρχει μονάχα ένας δρόμος δεν υπάρχει σταυροδρόμι
Δεν υπάρχει ανοίξης πουλί και χελιδόνι
Κι αν πενήντα τόσα χρόνια στάθηκαν πολλά
Στ’όνομα των ποδοπατημένων μου ονείρων φεύγω με χαρά





Πέρασα τα χρόνια ολόκληρης ζωής
Πάνω στα σκαλοπάτια του καημού
Και νάμαι με χέρια αδειανά μες στη χλαγοή
Της μπούκας του μαύρου ποταμού

Αγνάντια μου είναι λόφοι γεμάτοι ρίζες της κραυγής
Κι οχιές που γεννοβολούν κάτω απ’τα ξύλα του δρυμού
Σκουλίκια δοξολογούν το αίμα της φλογωμένης μου πληγής
Ανοίγουνε καταπαχτή κάτω απ’το φώς του φεγγαριού

Υπάρχει ένα πανόραμα από μάτια ανοιχτά
Μα όχι δεν είναι τα πουλιά μήτε τ’όνειρο,μήτε η λησμονιά
Είναι ο βίαιος πόθος μου για θάνατο που μου θολώνει το μυαλό

Ω ελληνική φωνή του έρωτα μου ,αλήθεια στην καρδιά
Στην κολασμένη γή των πατημάτων φωνάζουν ονόματα σκοτεινά
Θέλω να κλάψω μα δεν έχω δάκρυ στον λυγμό........

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-05-2009