Το ασπρόμαυρο μπλουζάκι

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

.. Στον πατέρα μου!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήτανε κάποτε ένα λιγνό παιδί
δυο , ίσως και τρεις, δεκαετίες πριν από’μενα
μ’ένα ασπρόμαυρο αμάνικο μπλουζάκι
μάτια καφέ και δέρμα σκούρο,
με απροσδιόριστου χρώματος όνειρα
μπόλικο σπέρμα αξόδευτο
στην εφηβεία του εφιάλτη.
Κι είχε το ποδήλατο του πάντα σε ετοιμότητα
για την απόδραση της Τετάρτης με τη σφενδόνα στον ώμο
για τους Κυριακάτικους περιπάτους
και τις καθημερινές του εξορμήσεις
σε μια πόλη π’άστραφτε απ’την άμμο τη χρυσή
σε μια πόλη που ξυπνούσε στο γαλάζιο των κυμάτων
και κοιμόταν σε ευωδιές λεμονανθών.
Το αγόρι αυτό ,
το παιδί της μαμάς και των φίλων
παραφύλαγε κάθε βράδυ την έξοδο του φεγγαριού
μ’ένα δάκρυ διάφανο του παραπόνου μες στα μάτια
Κι έστελνε έτσι με τον ήχο της σιωπής του, εκεί ψηλά
χαιρετισμούς, ελπίδες μα και φόβους σ’ένα αστέρι.
Δεν τολμούσε κανείς να τον ρωτήσει για τον παραλήπτη
μα και η ερώτηση θα ήταν περιττή μιας και όλοι γνώριζαν την απάντηση.

Είναι –σαν κάποτε- ένα λιγνό παιδί
δυο, ίσως και τρεις δεκαετίες, μετά
μ’ένα ασπρόμαυρο αμάνικο μπλουζάκι
μάτια καφέ και δέρμα σκούρο
με απροσδιόριστου χρώματος όνειρα
με τη διαφορά πως έτυχε να είναι κορίτσι
και με την τεράστια ευτυχία να μιλά κατευθείαν
στον παραλήπτη της ελπίδας και των φόβων της
Αποκαλώντας τον «πατέρα»...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-05-2009