Η νύχτα των κατα(σ)κοπων

Δημιουργός: MASTER

έλα να χαλαρώσουμε λίγο...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το τηλέφωνο χτύπησε μέσα στα άγρια μεσάνυχτα. Σηκώθηκα νωχελικά από το κρεβάτι και έφτασα βλαστημώντας στη συσκευή του τηλεφώνου. Δε χρειάστηκε να δω το νούμερο στο καντράν. Ήξερα ποιος ήταν, σχεδόν ήξερα και τι ήθελε. Αλλά παρόλα αυτά το σήκωσα… Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο πράκτορας Α17. Άκουσα τη φωνή του βαριά, ανήσυχη:
«Σε είκοσι λεπτά να είσαι στο γνωστό σημείο. Θα γίνει απόψε.» είπε μόνο και έκλεισε το τηλέφωνο. Η νύχτα ήταν ψυχρή, ένα ψιλόβροχο είχε αρχίσει να μουσκεύει το χώμα, σπάζοντας με τον ελαφρύ ήχο της βροχής και τη μονότονη ησυχία της νύχτας. Δεν είχα καμία διάθεση να πάω, αλλά αυτό ήταν το καθήκον μου. Είχα δώσει όρκο για όλα αυτά. Ήξερα πως ανήκα κάπου και ήξερα ότι όπως θα έτρεχα σε λίγα λεπτά να βοηθήσω το συνάδελφό μου, έτσι θα έτρεχε κι αυτός σε ανάλογη περίπτωση που σχετιζόταν με εμένα. Έτσι είμαστε εμείς τα μέλη της αδελφότητας Υ.Κ.Ε.. Οι όρκοι για εμάς είναι ιεροί.
Φόρεσα την καμπαρντίνα μου και ξεκίνησα με το αυτοκίνητό μου για το ‘‘γνωστό μέρος’’. Έφτασα εκεί σε λιγότερο από είκοσι λεπτά. Κοίταξα το ρολόι και χαμογέλασα που ήμουν στην ώρα μου. Έσβησα τα φώτα για να μην κινήσω υποψίες. Τόσα χρόνια στη δουλειά ξέρω να ελίσσομαι. Όσο πιο αργά σε δει ο εχθρός, τόσο λιγότερο χρόνο έχει για να ξεφύγει. Απλά πράγματα… Άφησα το αυτοκίνητό μου κάπου παράμερα. Το μέρος εκείνο ήταν γεμάτο από δεκάδες παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ήταν κάτι σαν αυτοσχέδιο πάρκινγκ ανάμεσα σε πολυκατοικίες. Το επόμενο που είχα να κάνω ήταν να βρω το συνάδελφο Α17. Μπορεί να ακούγεται εύκολο αλλά δεν είναι. Επειδή η δουλειά μας είναι επικίνδυνη, οφείλουμε, για λόγους ασφαλείας, σε κάθε αποστολή να πηγαίνουμε με διαφορετικό αυτοκίνητο. Το σημαντικό, μάλιστα, σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι να μην αλλάζουμε μόνο αυτοκίνητα, αλλά και να παίρνουμε αυτοκίνητα από διαφορετικές χώρες προέλευσης. Για παράδειγμα δεν πρέπει να πηγαίνουμε σε αποστολές μόνο με γαλλικά αυτοκίνητα για να μην παρεξηγηθούν οι Ιάπωνες ή οι Γερμανοί και το αντίστροφο… Παλιότερα, όταν ακόμα υπήρχε η Σοβιετική Ένωση χρησιμοποιούσαμε και Lada για τις δουλειές μας. Εκτός αν υπήρχε καταδίωξη μέσα στα πλαίσια της αποστολής, οπότε με το Lada είχαμε ένα μικρό μειονέκτημα. Δε χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να βρω το αυτοκίνητο του συναδέλφου. Τι πράκτορας θα ήμουν αν δεν το έβρισκα αμέσως! Αυτή τη φορά ο Α17 είχε ξεπεράσει τον εαυτό του. Βρισκόταν στο βολάν ενός μαύρου κορεατικού αυτοκινήτου, από αυτά που δεν κινούν την παραμικρή υποψία. Μια και είχα έρθει νωρίτερα και ήξερα ότι είχαμε χρόνο, αποφάσισα να του κάνω μια μικρή πλάκα για να τον τρομάξω. Πήγα πολύ αθόρυβα πίσω από το αυτοκίνητο, πλησίασα την πόρτα του οδηγού από το πλάι και τινάχτηκα πάνω κολλώντας το πρόσωπό μου και τα χέρια μου στο τζάμι. Εκείνος ξαφνιάστηκε, αλλά ξαναβρήκε γρήγορα την αυτοκυριαρχία του. Την ώρα που έμπαινα στο αυτοκίνητο και καθόμουν γελώντας στη θέση του συνοδηγού μου είπε:
«Ανόητε! Ευτυχώς που κατάλαβα ποιος είσαι, αλλιώς θα σε σκότωνα!»
«Τι έχουμε εδώ;» τον ρώτησα ψυχρά, δείχνοντας ένα πλαστικό ποτήρι.
«Καφές» μου απάντησε το ίδιο ψυχρά. «Πιές, θα σου χρειαστεί» συμπλήρωσε χωρίς να με κοιτάξει. Άνοιξα το καπάκι του ποτηριού και δοκίμασα τον καφέ. Ήταν όπως τον περίμενα. Πικρός και δυνατός. Φάνηκε πως είχαμε αρκετές ώρες μπροστά μας εκείνο το βράδυ.
«Λοιπόν…;» ρώτησα αινιγματικά.
«Σε λίγες ώρες το πουλάκι θα γυρίσει στο κλουβί του» μου απάντησε.
«Θα έχει βρει τροφή ή θα γυρίσει νηστικό;» ρώτησα. Ο Α17 δε μου απάντησε αμέσως. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα μου είπε:
«Εμείς πάντως θα είμαστε εδώ και θα το περιμένουμε.» Τώρα, για κάποιον που δεν ξέρει από πρακτοριλίκια, όλα αυτά θα του φαίνονται λίγο περίεργα, αλλά δεν πειράζει… Ο Α17 έβγαλε από την τσέπη του ένα τσιγάρο και το άναψε. Ήταν φανερό ότι δεν είχε όρεξη για κουβέντες. Έτσι κι εγώ τον άφησα να ηρεμήσει. Ήξερα πόσα σήμαινε για αυτόν η συγκεκριμένη δουλειά. Από μακριά φάνηκαν τα φώτα ενός αυτοκινήτου να πλησιάζει προς το μέρος μας. Ανακαθίσαμε και περιμέναμε με κομμένη την ανάσα. Είχε φτάσει η ώρα…; Το αυτοκίνητο έφτασε κοντά στο χώρο που ήμασταν παρκαρισμένοι, σταμάτησε για λίγο και ύστερα συνέχισε το δρόμο του.
«Μας είδε!» ψιθύρισε ο Α17 γυρνώντας προς το μέρος μου, ενώ εγώ ακόμα κοιτούσα το αυτοκίνητο στο βάθος του δρόμου. «Δεν έπρεπε να μας δει» μουρμούρισε ο Α17. «Τώρα δεν έχουμε άλλη επιλογή» είπε και ετοιμάστηκε να βάλει μπροστά τη μηχανή του αυτοκινήτου.
«Όχι! Περίμενε!» τον σταμάτησα και του έδειξα το άλλο αυτοκίνητο. Ο οδηγός του, ένας άντρας μεγάλης ηλικίας, είχε μόλις βρει θέση να παρκάρει και κατευθυνόταν στην είσοδο της πολυκατοικίας του. Ήταν φανερό ότι δε μας είχε δει.
«Λάθος συναγερμός» είπε ανακουφισμένος ο Α17 και άναψε αμέσως νέο τσιγάρο.
«Είσαι πολύ νευρικός απόψε» του είπα ήρεμα.
«Η σημερινή βραδιά είναι πολύ κρίσιμη» μου είπε τραβώντας μια βαθιά ρουφηξιά από το τσιγάρο του. «Πολλά θα εξαρτηθούν από αυτά που θα γίνουν απόψε.»
«Το έχεις πάρει πολύ προσωπικά ή εμένα μου φαίνεται;» τον ρώτησα επιτιμητικά. Γύρισε και με κοίταξε με ένα ατσάλινο βλέμμα.
«Σήμερα μπορεί να κρίνεται η ίδια μου η ζωή. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει απόψε!» είπε με στόμφο. «Γι’ αυτό σκάσε και κάνε τη δουλειά που σου έχει ανατεθεί» συμπλήρωσε.
«Ξέρεις πολύ καλά πως πάντα κάνω τη δουλειά μου!» του είπα ενοχλημένος.
«Εγώ… άλλα μαθαίνω…» είπε πολύ αργά.
«Τι μαθαίνεις δηλαδή;» τον ρώτησα απορημένος.
«Μαθαίνω ότι δε δείχνεις τόσο ζήλο για τη δουλειά σου, όπως παλιά.»
«Ανοησίες…» δικαιολογήθηκα. «Απλώς αναρωτιέμαι πόσο σωστά είναι όλα αυτά που κάνουμε καμιά φορά…» Αυτό το τελευταίο δεν έπρεπε να το πω. Ο Α17, που τόση ώρα κοιτούσε το δρόμο, άλλαξε θέση στο κάθισμα του αυτοκινήτου με τέτοιο τρόπο ώστε να βλέπει εμένα μόνο. Στα μάτια του είδα μια έκφραση δυσπιστίας.
«Έχεις ηθικούς ενδοιασμούς Β8…;» με ρώτησε και αισθάνθηκα το παγωμένο του βλέμμα να με λούζει. Ήξερα ότι εκείνη την ώρα κρινόμουν κι εγώ. Και παράλληλα μια υποψία άρχισε να βασανίζει το μυαλό μου: ότι όλη εκείνη η νύχτα ήταν ένα θέατρο, σκηνοθετημένο απλώς και μόνο για να ελέγξουν την πίστη μου στην αδελφότητα.
«Μίλα Β8! Έχεις ηθικούς ενδοιασμούς;» φώναξε ο Α17. Οι φωνές του με έκαναν να ξαναβρώ την αυτοκυριαρχία μου.
«Όχι, είμαι απόλυτα αφοσιωμένος στην αδελφότητα και στους σκοπούς της» απάντησα. Ο Α17 φάνηκε να ηρεμεί κάπως.
«Β8, σε λίγο σ’ αυτό το δρόμο πολύ πιθανόν να χυθεί αίμα. Πρέπει να είσαι απολύτως συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνουμε. Σου είπα και πριν ότι κρίνεται η ζωή μου. Αν είσαι εδώ σε θέλω απολύτως συγκεντρωμένο! Μπορείς να δουλέψεις ή να σε απαλλάξω;» ρώτησε ψυχρά.
«Είμαι έτοιμος!» απάντησα αποφασιστικά. Φαίνεται πως ο τόνος της φωνής μου τον καθησύχασε εντελώς γιατί τον είδα να κάθεται στη θέση του όπως προηγουμένως, κοιτώντας πάλι το δρόμο. Τα μάτια του φαινόταν ότι σκανάρουν κάθε σημείο του περιβάλλοντος χώρου.
«Και μην ξεχνάς Β8…» μου είπε ψυχρά, χωρίς να με κοιτάει αυτή τη φορά «όποιο μέλος της αδελφότητας προδώσει τον όρκο του, δεν έχει λόγο ύπαρξης.» Τα λόγια του μου ακούστηκαν σαν απειλή ή έστω σαν προειδοποίηση. Θα έδινα τα πάντα για να τελειώσει αυτή η ενοχλητική συνομιλία. Και πράγματι, εκείνη την ώρα χτύπησε το κινητό τηλέφωνο του Α17. Ο Α17 το έβαλε σε ανοιχτή ακρόαση για να ακούω κι εγώ. Από την άλλη γραμμή ακούστηκε ένας ακόμα πράκτορας της αδελφότητας:
«Εδώ Δ51…Έρχονται προς το μέρος σας. Το ‘‘πράγμα’’ είναι σε μηχανή μεγάλου κυβισμού»
«Καλώς Δ51» απάντησε ο Α17. «Παρέμεινε στη θέση σου για δέκα λεπτά μήπως σε χρειαστούμε. Αν δεν σε ειδοποιήσουμε φύγε.»
«Ελήφθη, καλή τύχη.» απάντησε ο Δ51. Η ώρα είχε φτάσει. Ακούγαμε ήδη τον ήχο της μηχανής που ερχόταν προς το μέρος μας. Σταμάτησε σε μια απόσταση 15 μέτρων από εμάς, στην είσοδο της πολυκατοικίας την οποία φυλούσαμε. Στη μηχανή επέβαιναν μία γυναίκα κι ένας άντρας με κράνος.
«Αυτοί είναι» ψιθύρισε ο Α17.
«Να επέμβουμε;» ρώτησα.
«Όχι!» απάντησε κατηγορηματικά ο Α17. «Θα περιμένουμε το σήμα.»
Στο μεταξύ η κοπέλα είχε κατέβει από τη μηχανή και κοιτούσε τριγύρω με το βλέμμα της ψάχνοντας κάτι. Χαμογέλασα από μέσα μου, ξέροντας ότι και ο Α17 έκανε το ίδιο. Η γυναίκα ανησυχούσε μήπως είμαστε εμείς τριγύρω, το κόλπο, όμως, με το διαφορετικό αυτοκίνητο λειτούργησε ακόμα μια φορά. Δεν ήταν δυνατό να μας δει μέσα στη νύχτα στο σκοτεινό δρόμο, μέσα σε ένα μαύρο άγνωστο αυτοκίνητο δίπλα σε τόσα άλλα. Όλα πήγαιναν σύμφωνα με το πλάνο μας. Συζήτησαν για λίγα δευτερόλεπτα κι ήταν φανερό πως και οι δύο ήταν ανήσυχοι. Κοίταξα στιγμιαία με την άκρη του ματιού μου τον Α17. Ήταν απόλυτα ψύχραιμος.
«Θυμήσου…» μου είπε σα να κατάλαβε ότι τον κοίταξα (ίσως και να το κατάλαβε κιόλας) «η δουλειά πρέπει να γίνει ήσυχα. Χωρίς να ξυπνήσουμε ούτε τα σκυλιά της γειτονιάς.» Συγκατάνευσα την ώρα που ο οδηγός της μηχανής έβγαζε το κράνος του.
«Το ήξερα ότι είναι ο μπάρμαν!» είπε θριαμβευτικά ο Α17.
«Αν δεν επέμβουμε τώρα, θα τους χάσουμε» είπα.
«Περιμένουμε το σήμα. Όταν δοθεί το σήμα, θα τους σκοτώσουμε και τους δύο.» επανέλαβε ο Α17, αλλά πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του, ο μπάρμαν έσκυψε ελαφρά και φίλησε την κοπέλα στο στόμα.
«Το σήμα!» φώναξε ο Α17. Ανοίξαμε ταυτόχρονα τις πόρτες του αυτοκινήτου και τιναχτήκαμε έξω. Ούτε που πρόλαβαν να καταλάβουν πότε φτάσαμε δίπλα τους πριν μας δούνε ξαφνικά μπροστά τους. Ομολογώ ότι η έκπληξη στα μάτια τους είναι πάντα η καλύτερη ανταμοιβή για όλη τη δουλειά… Ο Α17, ξεχνώντας τις οδηγίες περί ησυχίας που μου είχε δώσει, άρχισε να φωνάζει:
«Μωρή πουτάνα!!! Με κερατώνεις, γαμώ το σπίτι σου! Θα σε σκοτώσω κι εσένα και το μαλάκα σου!»

Για άλλη μια φορά η αδελφότητα των Υποψήφιων Κερατάδων Ελλάδας είχε θριαμβεύσει! Ο Α17, βέβαια, διαγράφηκε από μέλος γιατί από Υποψήφιος Κερατάς είχε μετατραπεί σε απλό Κερατά. Η αποστολή, όμως, είχε στεφθεί με επιτυχία… εξαρτάται, βέβαια από το πως ορίζει κάποιος την επιτυχία…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-05-2009