Είπες ζωή θα ζω

Δημιουργός: azoritis, Γιώργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έσπειρες μια θλίψη στην απέραντη καρδιά σου
βλέπεις ένα κόσμο χαλασμένο, σκοτεινό
λες χαμένα χρόνια η αγνώριστη γενιά σου
και το βήμα σου στο πέρασμα, κουτσό, κουτσό.

Ήθελες τα φώτα όλα λαμπερά δικά σου
άλλοι κράταγαν του παραδείσου το κλειδί
άχρηστα τα τσίγκινα και λίγα φυλαχτά σου
μπρος στων νέων μάγων την ανάπηρη σπονδή.

Τα πολλά δεν έκρυψες πια αναφιλητά σου
δάκρυα μου μάζευες μες το φτωχό πουγκί
όλα τα σκοτάδια έκανες με μιας δικά σου
και εχθρό της κάθε μέρας την ανατολή.

Φούντωσε και θέριεψε η χωνιασμένη πίκρα
το ταξίδι στη νύχτα δίχως τελειωμό
είπες μ'ένα πόνο, είναι η δικιά μου προίκα
μες το δρόμο μου αυτό, τον δίχως γυρισμό.

Έτσι μάτια μου σε βρήκα μία νύχτα του δικού μας Μάη
που τη γη μας έλουζαν χιλιάδες ουρανοί κι'αστέρια
και σου είπα όλα όμορφα δες το κόκκινο μας πάει
και εσύ μου έδειχνες βουβά τα ματωμένα χέρια.

Τρυφερά σε πήρα στην φτωχούλα αγκαλιά μου
τα κρυμμένα να σου ιστορήσω μυστικά
που δεν ήτανε σου είπα μοναχά δικά μου
μα πολλών ανθρώπων οι ζωές και δανεικά.

Και πολύχρωμα της ζήσης μας τα μπιχλιμπίδια
έχουμε το φως να λούσουμε την σκοτεινιά
να μην γίνουμε των μάγων άψυχα παιχνίδια
σούφερα για την καρδιά καινούργια αλλαξιά.

Ίσιωσες με βιά την λυγερή κορμοστασιά σου
κι'όπως έσκασες γλυκά, χαμόγελο αχνό
φόρεσες ξανά χρυσά στολίδια στην καρδιά σου
κι'είπες δυνατά ζωή θα ζω, σε αγαπώ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-05-2009