Το χρώμα της λύπης και της μοναξιάς

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Το χρώμα της λύπης και της μοναξιάς</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Το χρώμα της λύπης και της μοναξιάς</b><p>Δημιουργός: rosestar, <i>Ελευθερία</i><p><i> 5/5/2009</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p> <br />
                                         [color=red][B] ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ ΚΑΙ  ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ[/B][/color]<br />
<br />
[B][color=purple]Τί όμορφη που είναι η ζωή όταν έχει χρώματα, σχήματα, έναν όμορφο ρυθμό που ξυπνώντας θέλεις να τον γευτείς! Τί χρώμα όμως αντιπροσωπεύει η μοναξιά; Τί άσχημο συναίσθημα που είναι να νιώθεις απαισιόδοξα! Μένεις σκυφτός, βουβός, αμίλητος με δάκρυα στα μάτια που τρέχουν ποτάμια! Οι άλλοι σε αφήνουν γιατί κουράστηκαν με τα όνειρά σου, έχουν τα προβλήματά τους, ο καθένας κοιτά την καλοπέρασή του, και συ "πνίγεσαι" στον ψυχικό και συναισθηματικό σου λαβύρινθο! Τί γαλήνια που αισθάνομαι όταν μπαίνουν χρώματα ελπίδας στην καρδιά μου! Τί απαίσια όταν έρχονται μαύρα αραχνιασμένα σύννεφα και συ εκεί που έτρεχες σε μια καταπράσινη λουλουδιασμένη πεδιάδα καλυπτόμενος από τη ζεστασιά του ήλιου, εμφανίζεται ανεμοστρόβιλος και κρύος παγετός που τα σαρώνει όλα στο πέρασμά του. Πόσο θέλω ζώντας αυτές τις στιγμές να μην υπήρχα, να ήμουν στην ανυπαρξία... να μην κουραζόμουν ψυχικά.Να έκλειναν τα μάτια μου για πάντα, να μην σκέφτομαι και να πονώ! Πόσοι άραγε έχουν νιώσει έτσι! Την μοναξιά δεν χρειάστηκε να κλείσω τα καστανά μου μάτια να την φανταστώ, αφού για μένα αποτελείται από κράμα συναισθημάτων και ξεφτισμένων χρωμάτων. Ουράνιο τόξο με χρώματα παλαιωμένα. Κόκκινα, ροζ, γαλανά και πράσινα φθαρμένα. Άσπρο και μαύρο ενώθηκαν στον γέρικο καμβά και απέδωσαν γκρίζο. Γκρίζα τοπία και όνειρα καταχωνιασμένα σε σάπια ντουλάπια που καταρρέουν, χωρίς κλειδί να τα κλειδώσει και να προφυλάξει. Όνειρα που τα διάβασαν σκληρές καρδιές και πλήγωσαν τις ευαίσθητες. Γκρίζα της λύπης, των απαραγματοποίητων μακρινών ονείρων, που για λίγο σε ανεβάζουν ψηλά. Μα είναι τόσο απατηλά γεμάτα ψευδαισθήσεις που απότομα σε ρίχνουν κάτω στη γη.<br />
 Πολλοί ίσως ψιθυρίζουν με τα χείλη αλλά κράζει η καρδιά<br />
:" Ήμουν σε μια πρωτόγνωρη χαρά. Καλύτερα να μην την γευόμουν, να μην ερχόταν, αφού ήταν καταβάθος οπτασία. Νιώθεις μόνος και ας είσαι με ανθρώπους. Και ποιος σε καταλαβαίνει; Ποιος έχει μπει στα κύτταρά σου να γνωρίζει ακριβώς"; <br />
Οι σκέψεις στάσιμες που σε γυρνούν πίσω, και σε πληγώνουν οι αναμνήσεις που δεν πρόλαβες να τις γευτείς αληθινά, σαν το νερό που γλυστρά διάφανο από τα χέρια και μένει μόνο η αίσθηση της ουτοπικής δροσιάς. Πόσο θέλεις την αλήθεια και αντί αυτής, σε κυνηγά το ψέμμα! Βγαίνεις με πανό διαμαρτυρίας γιατί έχεις ατίθαση καρδιά και θέλεις τη ζωή, μα ο αέρας τα σχίζει τα πανιά και κρατάς ό,τι απέμεινε από τα κομμάτια που το συνέθεταν.<br />
Γιατί  πολλοί έχουν και δεν εκτιμούν αυτό που έχουν και αναζητούν κάτι διαφορετικό πετώντας στα σκουπίδια  αυτό που τους χάρισε η ζωή απλόχερα; Γιατί κάποιοι δεν έχουν και βιώνουν τις αδικίες και τις λύπες; Πού βρίσκονται όλοι στις δύσκολες στιγμές; Τί άσχημο όταν δεν σε καταλαβαίνει κανείς και πολεμάς εγκαταλελειμμένος!<br />
<br />
<br />
[I]Λυπημένο ουράνιο τόξο<br />
πόσο φαίνεσαι θαμπό και ριμαγμένο!<br />
Γιατί σε κόψαν και είσαι μαραμένο<br />
σαν λουλούδι διαλυμένο<br />
με γαλότζες πατημένο;<br />
<br />
Το δάκρυ σου ενώθηκε με το δικό μου<br />
και ο αγέρας με τη σιωπή μου.[/I][/color][/B]<br />
<br />
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.<br />
<br />
Ελευθερία  23 ετών[/B][/color]<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-05-2009</td><td valign=top></td></table><br />