14-12-2003

Δημιουργός: kostas71, Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος

Το έγραψα έτσι στα καλά καθούμενα... χωρίς να ξέρω το γιατί και το πώς....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Φεύγουν, χάνονται τα όμορφα χρόνια
μια ερημιά μένει τώρα εδώ
κρεμασμένα σε τοίχους ρολόγια
που χτυπούν στης φυγής το ρυθμό.

Με τα μάτια κλειστά ταξιδεύεις
με το νου σε παρθένα νησιά
της ζωής τους λωτούς να μαζεύεις
και τη γη να κρατάς αγκαλιά.

Μεγαλεία της άμυαλης φύσης
σαν τραγούδια σε γύρο φωτιάς
άμα θες για αλλού να τραβήξεις
πάνε κει που μπορείς ν' αγαπάς.

Φτύνω πάλι την άδικη μέρα
με μια νύχτα παρέα περνώ
δαχτυλίδι της πέρασα βέρα
κι όπου πάω σφιχτά την κρατώ.

Μετανιώνω συχνά μα δε φτάνει
με κατάρες να λες δεν μπορώ
αν βρεθείς ξαφνικά σε λιμάνι
κολυμπάς για να βρεις το στεγνό.

Του μυαλού η απόλυτη πλάνη
ταλαντούχα στιγμή η ψυχή
τρεις ζωές και να ζεις δεν σου φτάνει
για να βρεις το κλειδί της φυγής.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-12-2003