Μια ανάμνηση παλιά…

Δημιουργός: DimRaM, Δημήτρης M.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάποτε χαρούμενα τραγουδούσες …
Θυμάμαι έτρεχες και γελούσες…
Υπήρχε μια αγάπη…αγαπούσες…
Τώρα είσαι το λιβάδι που θα χαθεί…
Μέσα στην νύχτα…
Ο χαμένος θησαυρός δεν θα βρεθεί…

Περπατάς σε τεντωμένο σκοινί..
Μια συνεχή γραμμή…
Σου θυμίζει πως είναι η ζωή…
Περπάτα και ίσως καταλάβεις μια μέρα…
Πως είναι να σε ξεχνάνε…
Όπως ξέχασες και εσύ..
Των σύννεφων την βροχή…

«Σαν πουλί…πάνω στο κλαδί…
Αγναντεύεις αυτόν τον κόσμο…
Μακριά από την θάλασσα…
Μακριά από τα άλλα τα πουλιά..
Συντροφιά σου ο πόνος…
Και η μοναξιά…»

Με το βλέμμα ασταθές…
Θεοί και δαίμονες…
Σε περιτριγυρίζουν…
Προσπαθούν να σου πουν…
Πως σε αυτόν τον κόσμο…
Κυβερνάει η αγάπη…
Και όποιος δεν μπορεί να αγαπήσει…
Καλύτερα σε άλλο κόσμο να γυρίσει…

Μα εσύ δεν φεύγεις…ακούς μόνο τον αέρα…
Μένεις στο ίδιο μέρος…ακίνητη…
Ο χρόνος κυλάει σταθερά…
Και από θεά…
γίνεσαι μια κοινή θνητή…
που δεν ξέρει να αγαπά…

«και σαν πουλί κοιτάζεις μακριά…
Κοιτάς την αγάπη να φεύγει…
Ξέρεις τι συμβαίνει μα δεν μιλάς…
Θυμάσαι πως αγάπησες μόνο μια φορά…
Μα αντί για αγάπη…
Πήρες τον πόνο αγκαλιά»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-05-2009