Το δάκρυ του ουρανού

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Το δάκρυ του ουρανού</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Το δάκρυ του ουρανού</b><p>Δημιουργός: rosestar, <i>Ελευθερία</i><p><i> Το λυπημένο χαμόγελο του απέραντου γαλάζιου...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>                                                [color=red][B] ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ[/B][/color]<br />
<br />
[B][color=purple]Ανοίγοντας τα βλέφαρά του ο ουρανός, αντίκρυσε τον ήλιο το λαμπρό να του χαμογελά και με τις ακτίνες του να σκορπά την ειρήνη, την ελπίδα και τη χαρά στη πλάση.Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωϊνό που το φόρεμά του ήταν  βαμμένο με απαλό γαλάζιο και  κάτι άσπρα συννεφάκια, στόλιζαν τον μαγευτικό εκείνο πίνακα της δημιουργίας. Τα πουλιά πετούσαν χαρούμενα και ελεύθερα. Άρχισαν να κελαηδούν το τραγούδι της σιωπής που αντηχούσε μέσα από τις καρδιές τους. Το άσμα αυτό ήταν μελωδικό που οποιονδήποτε που θα το άκουγε, θα τον ταξίδευε σε μέρη ξεχασμένα και απάτητα από ανθρώπους. Δειλά δειλά, άρχισε να κρύβεται η χρυσή κορώνα του ήλιου και εκείνος χανόταν πίσω στα πελώρια βουνά. Τι κρίμα που ο ουρανός θα απεκδυόταν το φωτεινό του φόρεμα και θα ενδυόταν το σκοτεινό! Μα και πάλι δεν θα ήταν μόνος, επειδή τα αστέρια και το φεγγάρι θα του κρατούσαν συντροφιά μέχρι να ξαναρχόταν η αυγή με τη δροσούλα. <br />
Ο αέρας τη νυχτιά εκείνη, ήταν πολύ εκδικητικός και σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά του. Μαύρα σκοτεινά σύννεφα σκέπασαν το φεγγάρι και εκείνο έγινε χλωμό. Τα αστέρια άρχισαν να πέφτουν στη γη και  να χάνονται αυτά τα λαμπρά διαμαντάκια. <br />
Ένα δάκρυ τότε κύλισε από τα μελαγχολικά μάτια του ουρανού και έπεσε στη γη. Ένιωσε μόνος, θλιμμένος...όλοι οι φίλοι του τον είχαν εγκαταλείψει. Το δάκρυ του όμως δεν έπεσε σε άκαρπη γη, αλλά ενώθηκε με τις δροσοσταλίδες μίας μοναχικής μαργαρίτας που ήταν ριζωμένη σε έναν καταπράσινο αγρό. Ο αέρας τη φυσούσε με μανία και προσπαθούσε να τη ξεριζώσει. Ήταν περικυκλωμένη από αγριόχορτα που την προστάτευαν από χέρια παιδικά, που ήθελαν να τη μαδήσουν και να την ποδοπατήσουν. Και εκείνη την είχαν εγκαταλείψει τα υπόλοιπα λουλούδια μα και όταν ήταν εν ζωή, και πάλι  ένιωθε μόνη και λυπημένη...τότε εκείνη του ψιθύρισε:<br />
<br />
[I]"Το δάκρυ σου ενώθηκε με το δικό μου και τα όνειρά μας συναντήθηκαν στα παραμύθια και έγιναν αληθινά. Η απόσταση δεν στάθηκε εμπόδιο να ενωθούν τα δάκρυά μας. [I]Θα είσαι στην καρδιά μου για πάντα... [I]Κλείσε τα όμορφα μάτια σου και κοιμήσου γλυκά...να θυμάσαι ότι ένα αγριολούλουδο απλό του χωραφιού  νοιάζεται [I]πολύ[/I] για σένα [I]και δακρύζει σιωπηλά[/I]... <br />
Καληνύχτα [I]όμορφή [I]μου [/I][/I][I]καρδούλα..."[/color][/B]<br />
<br />
<br />
<br />
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.<br />
<br />
Ελευθερία  24  ετών[/B][/color]<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-05-2009</td><td valign=top></td></table><br />