Διάττοντες έρωτες

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

Αφιερωμένο!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I][B][align=center]Διάττοντες έρωτες

~~

Και ξαφνικά ανοίγει μια πόρτα
και η μορφή του ποιητή πλημμυρίζει το δωμάτιο
απ’ το σκοτάδι γεννιέται το φως κι από τον ήλιο το χάδι
κι όταν έρχονται δύσκολες μέρες
δώσε μου το χέρι σου για να ‘χω να βλέπω
εγώ δεν είμαι ποιητής
απλά σκαλίζω τα εσώψυχα σκιρτήματα
και συλλαβίζω μελαγχολικά τα λόγια
παίρνω μια πέτρα και τη ρίχνω στη σιωπή
κι ακούω ένα ρεφρέν να κλαίει
γιατί τα μάτια μου είσαι εσύ
και μ’ άφησες να φύγω από τα χέρια σου
-μ’ έχασες-
εγώ δεν είμαι ποιητής
απλά με στίχους ζωγραφίζω συναισθήματα
κι απ’ όλα τα λουλούδια που σου χάρισα
το χρώμα τους μαζεύω για τις λέξεις μου
και ξαφνικά ανοίγει μια πόρτα
έλα κοντά μου κοριτσάκι, έλα
σκύψε, πες μου, βγάλε τα εσώψυχά σου
τι λαμπερά μαλλιά και στην καρδιά οι πέτρες
τα βότσαλα τα χρυσαφί πλάι-πλάι
της μοναξιάς τα λόγια μας, μαχαίρια του μπακάλη
κράτα κουράγιο κοριτσάκι
εγώ δεν είμαι ποιητής
ακούω μονάχα ο,τι μου πεις, πονάω μαζί σου
και όσα πας να ονειρευτείς, σου τα κρατώ σ’ ένα μαντήλι
για τις νύχτες της ψυχής σου
κι αν σου μιλάω λίγο απόμακρα, μη φοβηθείς
είναι που σβήνω
εγώ είμαι ένα άστρο της αυγής
και μόλις τέλειωσα μπροστά στη φυλακή σου
και το φιλί σου κοριτσάκι να μου δώσεις
όλα τ’ αστέρια φτάνει η ώρα να πεθάνουν
μονάχα λίγες, εκλεκτές αγάπες μένουν χρόνια
που δοκιμάζονται στον χρόνο πριν παλιώσουν
καθώς οι διάττοντες έρωτες, πεθαίνουν από λόγια της στιγμής
-σβήσαμε-
και ξαφνικά ανοίγει μια πόρτα
και μπαίνεις μέσα και κάθεσαι, ώριμη γυναίκα
να συνεχίσεις το παραμύθι από εκεί που έχασα τα χέρια σου..


γιώργος_κ[/align][/B][/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-05-2009