Δεν ήσουν σαν εμάς

Δημιουργός: mytilinia, georgia simini

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΑΡΕΟΥΛΑ! ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΣΑΝ ΕΜΑΣ!


Πέρασα απ’ το σπίτι σου και ήσουνα εκεί
στην ίδια πάλι θέση, που σ’ είχα πρωτοδεί.
Έστεκες ακούνητος, και ούτε που μιλούσες
τον δρόμο απλά αγνάντευες και χασκογελούσες.

Έψαξα και ρώτησα, ποιος είσαι, πως περνάς
περίεργα μου απάντησαν, δεν ήσουν σαν κι εμάς!
Η φύση τσιγκουνεύτηκε, δεν σου’ δωσε πολλά
και έτσι, της ηλικίας σου, δεν είχες τα μυαλά.

Σκέφτηκα τη δόλια τη μανούλαα σου, τι σταυρό κουβαλά
που άντρα χρόνια σε βλέπει, μα σαν παιδί σε κρατά.
Μουστάκι έχεις, μα και γκριζαρισμένα μαλλιά
κι όμως, στον κόσμο σου είσαι, σε άλλη τροχιά.

Άραγε, σαν τι να ένιωθες εκεί στο μπαλκονάκι...
βλέποντας τους περαστικούς, με τόσο δα μεράκι!
Τάχα να' θελες κι εσύ, να τρέξεις, ν’ αγαπήσεις
ή σαν καράβι γρήγορο, τον κόσμο ν’ αρμενίσεις;

Απόμεινα και κοίταζα, σχεδόν αποσβολωμένη
τη μοίρα μου θυμήθηκα, μα όχι πια θυμωμένη.
Το πρώτο λαχείο της ζωής, νιώθω να κερδίζω
κάθε φορά που στα μάτια μου, εσένα αντικρίζω.

Ευχαριστώ το θεό για όλα όσα μου’ χει δώσει,
και όσα γλυκά τραγούδια, μου' χει αφιερώσει.
Μα ναι, δεν ήσουν σαν εμάς, τους φυσιολογικούς
άραγε ποιος ανόητος, έδωσε αυτούς τους ορισμούς;


ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΙΜΙΝΗ
[align=center]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-05-2009