Η κρούστα των ονείρων

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αψήφισα τον άνεμο, τους μάντεις, τους χρησμούς
με βήματα συρμάτινα τον πάγο είχα χαράξει
κι έφτασα να'ρθω ως έφτανε της ζήσης μου ο ρους
στα δυο σου μάτια τη ζωή μου να κοιτάξει.

Την κρούστα των ονείρων μου την έλιωσα με φόβο
καρφώθηκα στο βλέμμά σου ιστός χωρίς σημαία..
Κι έπειτα είπα ουρανούς για χάρή σου θα κόβω
με το λευκό των γιασεμιών..κι ανέμισα λαθραία.

Τ'αχρείαστο χρειάστηκα, τ'ανέφικτο να γίνει
τα χέριά μου σαν αστραπές να ρίξουνε τη λάμψη,
να βγούνε από τα δάχτυλα δέκα ασημένιοι κρίνοι
στον κήπο της αγάπης μας η ευωδιά ν'ανάψει.

Κι είπα σ'αυτό το ιερό, το νάμα των ματιών σου
που δεν λογιέται για νερό μα μήτε και για δάκρυ
πως ήπια και ξεδίψασα την κάψα των φιλιών σου
πως επιτέλους έμαθα τη μέση και την άκρη.

Το ήξερα πως έφτασα, "γας ομφαλός" μου είπες
Δελφοί στον οίστρο της νυχτιάς, στη θύμησή μου-μέρα
μνημόνευσα στο σώμά μου πέντε γαλάζιες τρύπες
που κόκκινο ανάβλυζαν από απουσίας σφαίρα....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-05-2009