Οι νύχτες που άλλαξαν τις µέρες µας

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Οι νύχτες που άλλαξαν τις µέρες µας</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Οι νύχτες που άλλαξαν τις µέρες µας</b><p>Δημιουργός: ψιτ-ψιτ, <i>oυουρτττττ </i><p><i> Για να μη ξεχνάμε …..και καλή ψήφο </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Οι νύχτες που άλλαξαν τις µέρες µας<br />
  <br />
Οι νύχτες που άλλαξαν τις µέρες µας Ο Αλέξης έγινε το σύµβολο του αγώνα για ένα καλύτερο αύριο.Ήταν Σάββατο βράδυ, γύρω στις 9.<br />
<br />
 Λίγο πριν είχε τελειώσει µια συζήτηση στο Πολυτεχνείο και χαλαρώναµε πολιτικολογώντας στο Στέκι Μεταναστών. Χτύπησε το τηλέφωνο και ένας φίλος δηµοσιογράφος από την Αυγή, είπε «Έχουµε την πληροφορία ότι ένας µπάτσος πυροβόλησε και σκότωσε ένα πιτσιρικά στην Τζαβέλα, ξέρεις κάτι;». Αµέσως βρεθήκαµε στην Τζαβέλα. Θεωρούσαµε πως το πιθανότερο ήταν να είναι ράδιο-αρβύλα από αυτά που κυκλοφορούν καµιά φορά στα Εξάρχεια. Σπάνια όµως µιλάνε για θάνατο. Το ασθενοφόρο ήταν ακόµα εκεί. Ο κόσµος ήταν αλαφιασµένος. Δεν ήξερε πού να πάει.<br />
 Είχε ησυχία ή εγώ δεν άκουγα τίποτα. <br />
Είχα καταλάβει ότι είχε «παίξει» κάτι µη αναστρέψιµο. Εκείνη την στιγµή ένιωσα την ρωγµή στον χρόνο. Το αστάθµητο. Μια πράξη αλλάζει τα δεδοµένα. Ρωτάµε τι έγινε. Πυροβόλησαν ένα παιδί.<br />
 Μπάτσοι. Τότε βλέπω έναν µικρό από την νεολαία, µαθητή, τον Γιώργο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα µάτια του. Βουρκωµένος. Αµήχανος. Μιλούσε στο τηλέφωνο και προσπαθούσε να πει στον Νάσο τι είχε γίνει. «Σε κλείνω τώρα, ήρθε ο Κορωνάκης», του λέει. Με κοιτάει και νιώθω τροµακτικά ανίκανος, ανήµπορος, αδύναµος. Μου διηγείται γρήγορα, σπαστά, αυτά που µετά µάθαµε όλοι. Ήταν στο Cousco, λίγο παραδίπλα. Είχε δει την µανούρα από πριν. Άκουσε τον πυροβολισµό. <br />
<br />
Είδε τον Αλέξη ή µάλλον τον Gregory, όπως ήταν το ψευδώνυµο του φίλου του, να πέφτει εκεί δίπλα του από τις σφαίρες αστυνοµικών. Τα ‘χε χάσει. Κάτι ήθελε να κάνει, µα δεν ήξερε τι. Άρχισαν να ακούγονται συνθήµατα και από την Σόλωνος άρχισαν να εµφανίζονται ΜΑΤ. Τον αγκάλιασα. «Πάµε στο Στέκι» του λέω. Αποφασίζει να κάτσει εκεί µε τους φίλους του. Τα συνθήµατα είχαν την οργή τού χαµού. Άρχισαν να φτιάχνονται οδοφράγµατα µε κάδους. Όλος ο κόσµος έτρεχε αµήχανα. Ενηµερώνουµε τον κόσµο τι έχει συµβεί. Μια φίλη µάς παίρνει τηλέφωνο και επιβεβαιώνει πως ο Αλέξης έχει πεθάνει. Σιωπή. Μαθαίνουµε πως ο τόπος γεµίζει ΜΑΤ. Αρχίζει και κατεβαίνει κόσµος στο Στέκι. Αρχίζουµε τα τηλέφωνα να ενηµερωθούν όσοι και όσες δεν το ξέρουν. Το ανεβάζουµε στο indy.gr, µπαίνει σε µπλογκς και λίγο µετά βγαίνει στην τηλεόραση. Το στέκι γέµισε. Ήρθε και ο Γιώργος µε την παρέα του. Ανάµεσά τους και ένας φίλος τού Αλέξη που στεκόταν λίγα βήµατα πίσω του. Θεριό ανήµερο. Τον είχα δει σε πορείες χαµογελαστό να λέει αστεία και συνθήµατα. Τώρα ήταν αλλιώς. Ήθελε να πάρει εκδίκηση.<br />
<br />
 Δεν µπορούσε να το πιστέψει. Βουρκωµένα µάτια. Ηχογραφήσαµε έναν µικρό διάλογο και όσο πιο γρήγορα γινόταν ανέβηκε στο διαδίκτυο. Έτσι το «ηχητικό ντοκουµέντο τού µάρτυρα» ξεκίνησε το ταξίδι του. Η οργή έξω από τα µπλοκΕµφανίστηκε και ο πρώτος ασφαλίτης στην Τσαµαδού, προσπαθώντας να τους πιάσει κουβέντα στους αυτόπτες µάρτυρες. «Εξοστρακίστηκε» γρήγορα από τις δυνάµεις του «κινήµατος». Ήδη τα Εξάρχεια ήταν γεµάτα κόσµο. Μετά από µια γρήγορη συνεννόηση, καλούµε για την Κυριακή πορεία από το Μουσείο στη ΓΑΔΑ και τη Δευτέρα από τα Προπύλαια στη Βουλή. Συµµετέχουν όλες οι οργανώσεις τής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και όλες οι συνιστώσες τού ΣΥΡΙΖΑ. Στα γραφεία όλων των οργανώσεων στα Εξάρχεια έχει µαζευτεί πολύ κόσµος. Αποφασίζουµε να συντονιστούµε και να κάνουµε µια µικρή πορεία στο κέντρο. Τα ΜΑΤ προσπαθούν να µας εµποδίσουν να ενωθούµε. Οι κάτοικοι τους πετάνε γλάστρες από τα µπαλκόνια. Τα συνθήµατα ακούγονται απόκοσµα. Τελικά ενωνόµαστε µετά από ένα σχετικό φιδάκι και κατεβαίνουµε τη Σόλωνος. <br />
<br />
Στην Τζορτζ πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα. Βγαίνουµε στην Πατησίων. Έχουν ήδη µαζευτεί αρκετές χιλιάδες οργισµένων. Εµείς επιστρέφουµε στα Εξάρχεια, κάποιοι πηγαίνουν προς τη Νοµική και οι περισσότεροι παραµένουν στο Πολυτεχνείο. Αυτή τη νύχτα νοµίζω πως δεν κοιµήθηκε κανείς και καµιά. Το Σάββατο το βράδυ ξεκίνησε µια καινούργια µέρα, που συνεχίστηκε στις διαδηλώσεις τής Κυριακής, της Δευτέρας, της Τετάρτης. Μάλλον συνεχίζεται ακόµα.Ό,τι ζούσαµε ήταν εντελώς διαφορετικό. Κόσµος πάρα πολύς. Μεγάλη ένταση µε την αστυνοµία. Μεγάλη οργή. Σπασίµατα. Μολότοφ. Δακρυγόνα. Πέτρες. Συνθήµατα. Αυτό που µέχρι τότε λέγαµε «µπλακ µπλοκ» καµία σχέση δεν είχε µε ό,τι είδαµε αυτές τις µέρες. Η οργή τού κόσµου δεν έµπαινε µέσα σε συντεταγµένα µπλοκ, παρά τις γιγαντιαίες προσπάθειες των αριστερών. <br />
<br />
Στο πλάι µας, στο δίπλα διάζωµα, πίσω και µπροστά µας, χιλιάδες νέοι και νέες µαζί µε το «µπλακ µπλοκ» στη σπίντα, στην κόντρα µε την αστυνοµία. Η διαδήλωση της Κυριακής ήταν από τις πιο δύσκολες στη ζωή µου. Φάγαµε όσα δακρυγόνα δεν είχαµε φάει στις τελευταίες 20 πορείες µαζί, τα µπλοκ όµως δεν έσπασαν. Ανάµεσα σε καπνούς και δακρυγόνα αποφασίσαµε να γυρίσουµε προς τα πίσω. Θα συνεχίζαµε την Δευτέρα. Την Δευτέρα το πρωί µπήκαν στο προσκήνιο οι µαθητές. Κατά χιλιάδες βγαίνουν στον δρόµο. Δεκάδες µικρά ποτάµια ενώνονται στη ΓΑΔΑ και σε δεκάδες αστυνοµικά τµήµατα σε όλη την Ελλάδα. Ο Αλέξης έγινε το σύµβολο για ένα καλύτερο αύριο. Ήδη το κίνηµα είναι στους δρόµους. Σε όλες της πόλεις τής χώρας και σε δεκάδες πόλεις στην Ευρώπη και στον κόσµο. Δευτέρα απόγευµα τα Προπύλαια πληµµύρισαν.<br />
<br />
 Η αστυνοµία προσπάθησε να σπάσει τουλάχιστον δύο φορές την πορεία. Κάναµε υπεράνθρωπο αγώνα. Το ΚΚΕ κάνει ανούσιες αλυσίδες στα σηµεία που δεν χρειαζόταν και µετά χάνεται µέσα στα στενά. Φοβήθηκα τη Δευτέρα. Είχε θολώσει το µάτι τού κόσµου. Δεν ήξερε τι έσπαγε και γιατί το έσπαγε. Είχε µόνο µίσος. Από κοντά και οι αποκλεισµένοι. Μίσος από παντού. Από τους τσιγγάνους, από τους µετανάστες, από τους άστεγους. Πλιάτσικο. Έπαιρναν όλοι τη δικιά τους εκδίκηση.<br />
<br />
 Άλλοι ειρηνικά και άλλοι βίαια. Μια οργή κοµµένη από τα δελτία ειδήσεων, κρυµµένη κάτω απ’ το χαλί, κλεισµένη µέσα στη χύτρα, έσπαγε το καπάκι και έπαιρνε την εκδίκησή της στον δρόµο. Είχαµε εξέγερση. Χωρίς σχέδιο, χωρίς ηγεσία, χωρίς υποκινητές. Πηχτός θυµός για ό,τι ζει ο καθένας. Το χέρι που του έκλεινε το στόµα για χρόνια, δεν υπήρχε πια, και µέχρι να θυµηθεί να µιλάει έβγαζε άναρθρες κραυγές. Κανείς δεν ήξερε πού θα πάει αυτό. Τίποτα δεν έχει τελειώσειΑπό κοντά οι δηµοσιογράφοι µε το γνωστό ερώτηµα. Καταδικάζετε; Μήπως είστε ανεκτικοί απέναντι στη βία; Κάποιοι τους υποκινούν. Κάποιοι τους χαϊδεύουν τα αυτιά. Μια στρεβλή µετάφραση στην κεντρική πολιτική σκηνή. Το σύστηµα εναντίον τού ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί µε το σύστηµα το ΚΚΕ να µιλάει για µυστικές υπηρεσίες ξένων χωρών κι άλλα τέτοια. O ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει αταλάντευτα το κίνηµα, επιλέγει να είναι µέρος του, επιλέγει να εξηγεί, δεν φοβάται το πολιτικό κόστος. Όπως µε το άρθρο 16, έτσι και τώρα.<br />
<br />
 Τι κι αν λέµε όπου σταθούµε και όπου βρεθούµε ότι δεν υιοθετούµε τέτοιες αδιέξοδες πρακτικές. Το ίδιο τους κάνει. Το ζήτηµα όµως δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το θέµα είναι πως κάπως πρέπει να το εξηγήσουν. Γιατί ο άλλος δρόµος είναι πιο δύσκολος. Αν πεις φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, καθάρισες. Αν ψάξεις να βρεις τους λόγους που συσσωρεύθηκε αυτή η οργή, πρέπει να αναµετρηθείς µε τις ευθύνες σου. Αν έχεις υιοθετήσει τον κοινοβουλευτικό κρετινισµό, αν για σένα δεν υπάρχουν κοινωνικοί αγώνες, τότε η µόνη συζήτηση είναι για το ποιον πρέπει να ψηφίσουν και ποιον όχι. Κυνικοί. Δεν καταλαβαίνουν πως αυτό είναι µέρος τής οργής. Εξοργίζουν τον κόσµο όταν κατεβαίνει να υπερασπιστεί στον δρόµο την αξιοπρέπειά του και τον ταυτίζουν µε τον ΣΥΡΙΖΑ. <br />
<br />
Δεν µιλάει κανένας για τα προβλήµατα του κόσµου. Ούτε για το πώς µπορεί να αλλάξει ο κόσµος τη ζωή του. Δεν µιλάει κανείς για τους χιλιάδες που κάθε µέρα είναι στον δρόµο. Μόνο τζαµαρίες και φωτιές δείχνουν. Βγαίνει ο πρωθυπουργός πριν την πορεία τής Τετάρτης και στο διάγγελµά του λέει περίπου πως εγώ σας είπα να µην διαδηλώσετε, τώρα έχετε εσείς την ευθύνη, εγώ θα τηρήσω τη νοµιµότητα. Η πορεία και η συγκέντρωση έχει απίστευτο κόσµο. Τον αψηφήσαµε. Μαθητές κάνουν καθιστική διαµαρτυρία και τα ΜΑΤ τους διώχνουν µε ασπιδιές και δακρυγόνα στις 2:30 το πρωί. <br />
<br />
Στη Λάρισα συλλαµβάνουν 19 άτοµα και πάνε όλοι µε κοινό κατηγορητήριο, µε τον αντιτροµοκρατικό. 11 ανήλικοι πέρασαν δύο µέρες στο τµήµα. Οι νέοι τροµοκράτες, που έλεγε και ο Παπαχελάς. Κάνουν κατάληψη 50 νέα παιδιά στη ΝΕΤ για 1 λεπτό και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τους αποκαλεί «στοιχεία» και µιλάει για προσπάθεια κατάλυσης της δηµοκρατίας. Δέκα µέρες µετά γίνεται µια τεράστια πορεία µε χιλιάδες κόσµο και ο πρωθυπουργός εξαγγέλλει µέτρα για τον τουρισµό. Η απόφαση για την υπόθεση της ζαρντινιέρας λέει πως η βία που όλοι είδαµε δεν ήταν απρόκλητη. Η βαλλιστική δεν βγάζει πόρισµα. Τα ΜΑΤ χτυπάνε στο ψαχνό. Συλλαµβάνουν κόσµο στον σωρό. Δεν γίνεται να συνεχίσουµε έτσι. <br />
<br />
Είναι Παρασκευή 19 Δεκέµβρη. Αύριο κλείνουν δυο βδοµάδες από την δολοφονία τού Αλέξανδρου. Πάνω από 800 σχολεία κάνουν κατάληψη ή αποχή. Εκατοντάδες σχολές υπό κατάληψη. Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόµα. <br />
Οι µαθητές αποφάσισαν να συνεχίσουν µετά τα Χριστούγεννα. Συντονιστικό Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων. Χθες πυροβόλησαν έναν πιτσιρικά στο Περιστέρι. Κανείς δεν ξέρει αν, πότε και πώς θα τελειώσει όλο αυτό. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα είναι όπως πριν<br />
<br />
του Τάσου Κορωνάκη <br />
<br />
All copyrights: galera.gr<br />
Ιανουάριος 2009, τεύχος 40<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-06-2009</td><td valign=top></td></table><br />