Τα Ταξιδιάρικα πουλιά

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Τα Ταξιδιάρικα πουλιά</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Τα Ταξιδιάρικα πουλιά</b><p>Δημιουργός: La Petite, <i>ΧΙΩΤΗ ΣΩΤ. ΕΙΡΗΝΗ</i><p><i> Νομίζω ότι μου τελείωσαν τα πολιτικά μου προς το παρόν και μια και για φέτος το καλοκαίρι ταξιδάκι δεν προβλέπεται ας ταξιδέψω κι εγώ κι εσείς μαζί μου μ' ένα τραγουδάκι...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ<br />
<br />
Τα ταξιδιάρικα πουλιά<br />
πετούν και δε κουρνιάζουν<br />
μονάχα τους παράλληλους<br />
στο διάβα τους χαράζουν<br />
<br />
Κι οι κυνηγοί τους στήνουνε <br />
στις λίμνες το καρτέρι<br />
κόβουν γοργά το πέταγμα<br />
στο μακρινό τους ταίρι<br />
<br />
Τα ταξιδιάρικα πουλιά<br />
αγάπη δε στεριώνουν<br />
μόνα τη γη γυρίζουνε<br />
ποτέ δε ζευγαρώνουν<br />
<br />
Τα ταξιδιάρικα πουλιά<br />
χαλούνε τη φωλιά τους<br />
οι ρούγες και οι χωρισμοί<br />
βαραίνουν τα φτερά τους<br />
<br />
Γράφτηκε το Μάιο του 2005 με αφορμή<br />
το φιλμ του Jacques Perrin (Βιογραφικά στοιχεία στο ημερολόγιό μου) ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ <br />
Υπέροχο να το δείτε όλοι <br />
<br />
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ:<br />
» JACQUES PERRIN. <br />
08-06-2009 @ 20:43<br />
<br />
Ο Jacques Perrin είναι ένας υπόγειος, μυστήριος τύπος. Σπούδασε ηθοποιός στο κονσερβατουάρ του Παρισιού. Ξεκίνησε να παίζει το 1957 σε διάφορες γαλλικές και ιταλικές ταινίες μυστηρίου. Στα 1965 έπαιξε και στο θρίλερ "The sleeping car murders", την πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Κώστα Γαβρά. Στα 1966 κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στη Βενετία, ως πρωταγωνιστής στο "Half a man" του Vittorio De Sica. Φαίνεται πως εντυπωσιάστηκε από την προσωπικότητα του Ντε Σίκα, που τα κάνει όλα σχεδόν μόνος του: και ηθοποιός και σκηνοθέτης και σεναριογράφος και παραγωγός. Κι έτσι στα 1968 κάνει το άλμα και περνάει στην παραγωγή. Συμμετέχει σε τρεις παραγωγές υπό την σκηνοθετική μπαγκέτα του Γαβρά. Το πασίγνωστο "Ζ" (1969) που τον έφερε στα πρόθυρα του όσκαρ, την επίσης γνωστή "Κατάσταση πολιορκίας" (1973) και την λιγότερο αξιόλογη "Section speciale" (1975). B & W in colorΑσχολήθηκε και με παραγωγές πολεμικών ντοκιμαντέρ με τολμηρά θέματα, για την εξέγερση της Αλγερίας (La guerre d'Algerie, 1972) και τους αντάρτες; (La spirale, 1975). Η Αφρική τον έλκυε πάντα. Απόδειξη το "Noirs et blancs en couleur" (Black and White in Color, 1976) του Ζαν-Ζακ Ανώ που κέρδισε το ξενόγλωσσο όσκαρ και ο σενεγαλέζος λαϊκός ήρως "Guelwaar" (1992) του Ousmane Sembene. Παράλληλα συνέχισε να δουλεύει ως ηθοποιός. Άξιες αναφοράς οι εμφανίσεις του "Στις δεσποινίδες του Ροσφόρ" (1968) και στο "Peau d'ane" (1970) του Ζακ Ντεμύ αλλά και στο προαναφερθέν "Ζ". Πιο πρόσφατα μπορεί να τον πήρε το μάτι σας στο αστυνομικό "Ο λόγος του μπάτσου" (Parole de flic, 1985), πλάι στον Αλέν Ντελόν, ή στα νοσταλγικά "Σινεμά ο Παράδεισος" (Cinema paradiso, 1988) και "Είναι όλοι τους καλά" (Stanno tutti bene, 1990) του Τζιουζέπε Τορνατόρε. Κάπου ανάμεσα, θα κάνει παραγωγή σε μια ταινία με μαϊμούδες, "Le peuple singe" (Monkey People, 1989) του Gerard Vienne. Η λέξη peuple (άνθρωποι, πλήθος, πληθυσμός, πλάσματα) θα ξανακάνει - όχι τυχαία - την εμφάνισή της στον "Μικρόκοσμο" (Microcosmos: Le peuple de l'herbe, 1996) και φυσικά στα "Ταξιδιάρικα πουλιά" (Le peuple migrateur, 2001). Από τον κόσμο των δέντρων και της αφρικάνικης ζούγκλας, πέρασε στην ζούγκλα των εντόμων και των ζωυφίων, μιας πανίδας αθέατης κι άγνωστης, μιας χλωρίδας οργιώδους και τρομαχτικής, ενίοτε πυκνής κι αδιαπέραστης. Μας έδειξε φευγαλέα και κάποια πουλιά (κι ένα κολίβριο) για να μας προϊδεάσει για την συνέχεια. Peuple migrateurΚι από κει δοκίμασε τις δυνάμεις του στο ιπτάμενο κόσμο των αέναων μεταναστών. Θέλησε να πετάξει μαζί τους και να δει τον κόσμο από ψηλά. Όχι 'αφ υψηλού', απλά από ψηλά. Μόνο για να μας δώσει την απόλυτη άπλα των αιθέρων και την στροβοσκοπική θέα μιας παντοτινής νεφελοκοκκυγίας. Το βλέμμα του έγινε τρομερά υπερ-φιλόδοξο. Θέλησε να πετάξει στην στρατόσφαιρα. Χρειάστηκε τέσσερα χρόνια προετοιμασίας και τρία γυρισμάτων. Υπέταξε όλα τα ανθρωπίνως δυνατά μέσα, οικονομικά και τεχνικά, θέτοντάς τα στα στην υπηρεσία ενός υπέρτατου σκοπού: πεπεισμένος ότι κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του ένα πουλί, θέλησε να δείξει τον πλανήτη με τα μάτια των πτερωτών μας φίλων. Υπερέβη τα νέφη για να μας απο-δείξει ότι κι εμείς εκεί από ψηλά είμαστε ένας μικρόκοσμος. Μοιάζουν οι πύργοι με κουτόσπιρτα, μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι... Πολύτιμος βοηθός και συνεργάτης του αποδείχθηκε κι εδώ ο Bruno Coulais. Η μουσική που σκάρωσε για τον "Μικρόκοσμο" προκάλεσε αίσθηση. Η επένδυσή του στα "Ιμαλάια" θεωρήθηκε υπερβατική, αρχέτυπη και προαιώνια. Εδώ πια τι να πω. Πετάει ο άνθρωπος, πετάει.   <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-06-2009</td><td valign=top></td></table><br />