Κι αν σ' είχα λησμονήσει…

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Κι αν σ' είχα λησμονήσει…</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Κι αν σ' είχα λησμονήσει…</b><p>Δημιουργός: Φαντασιόπληκτη Νεράιδα<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>25/03/2009<br />
<br />
Ώρες ατέλειωτες προσπαθούσα να γράψω ότι νιώθω για σένα σε μια λευκή κόλλα από χαρτί.<br />
Μα είναι τέτοια η θύμηση σου που μ’ αφήνει με μια ελαφριά δόση μελαγχολίας, <br />
και το μολύβι μου να αιωρείται, σαν τα κλαδιά του ευκαλύπτου όταν αρχίζει η βροχή.<br />
Ο ήλιος έχει δύσει πια, και μπροστά μου δεν έχω παρά μόνο δύο μουτζούρες στην άκρη της σελίδας (άραγε γι’ αυτό το χαρτί μοιάζει τόσο με τη ζωή μου;) <br />
Δεν είναι πως δεν ήξερα απ’ την αρχή τι να γράψω.<br />
Μονάχα πως οι λέξεις που λάτρευα μ’ είχανε ήδη εγκαταλείψει. Είχανε μάθει, βλέπεις, τη συνήθεια μου να είμαι πάντα «αλλού» κι όχι όπου εκείνες πρόσταζαν.<br />
Μπορούσα να γράψω απλά «σ’ αγαπώ». Δε θα ‘ταν ψέμα.<br />
Μα τα γράμματα είχαν τρομάξει βλέπεις. Απ’ αγάπες είχανε δει πολλά. Αγάπες που δεν κράτησαν.<br />
Ίσως και να ‘γραφα «μου ‘χεις λείψει». Μα πάει καιρός που έχω λησμονήσει την αγκαλιά σου. Είχε κρυφτεί βλέπεις στα τελευταία σύννεφα της θλίψης μου.<br />
Ούτε τις νότες της απουσίας σου κατάφερα να πιάσω. Βλέπεις καρδιά μου, οι νότες της σιωπής δεν ήτανε για μένα.<br />
Δεν ήθελα παρά μόνο να σου πω για όσα ‘μου χαν λείψει. Μα από τι να πρωτάρχιζα; Δεν έχει άλλα αστέρια στον ουρανό να φωτίζουν τη καρδιά μου, και ποιος, αν όχι εσύ, θα μου δάνειζε το φως της δικής του;<br />
Προσπάθησα να σου ζωγραφίσω ένα χαμόγελο. Εκείνο που απλώνετουν στα χείλια μου κάθε φορά που σε έβλεπα στο κατώφλι μου.<br />
Ειρωνεία που δεν έχω πια τα παιδικά μου πινέλα. Εκείνα που μαζί τους έφτιαχνα κόσμους φανταστικούς με όμορφα τέρατα.<br />
Αυτό ήταν και η πρώτη μου μουντζούρα.<br />
Τώρα για τη δεύτερη… Αυτό καρδιά μου είναι μια άλλη ιστορία.<br />
‘Ητανε λίγη απ’ την χρυσόσκονη που μου χάρισες στα τελευταία μου γενέθλια.<br />
Βλέπεις, εγώ η αφελής, ακόμα πιστεύω στη μαγεία που θα σ’ έφερνε κοντά μου.<br />
Και τι κι αν δεν έφυγες ποτέ; Αυτό δεν είχε καμία απολύτως σημασία.<br />
Στο τέλος απελπίστηκα. Δεν ήτανε βλέπεις που δεν μπορούσα κάτι να γράψω. Παρά μονάχα που δεν θυμόμουνα για πού είχες ξεμπαρκάρει.<br />
Κι όταν πια αποφάσισα να σε καλέσω να παίξουμε κρυφτό με τα χαμένα παιδιά, δεν ήξερα τη διεύθυνση να γράψω.<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-06-2009</td><td valign=top></td></table><br />