Στα πλήκτρα

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

2oς τίτλος Μικρό σπουργίτι

Μι’ ατίθαση ματιά στις γειτονιές μας
κοιτάζεις πέρα να δεις
μες τα μικρά μου σεργιανίζεις μεσημέρια
και με αδέξιες ιδέες μ’ απειλείς.

Αν προλάβω θα κρύψω σιωπές
κεραμίδια σπασμένα, βροχές
να στάζει απονιά η ώρα στους ώμους
να σέρνει ο λαός τη μοίρα στους δρόμους
κι η θάλασσα αλμύρα να καίει της γης τις πληγές
σ’ αυτό το θέμα που προλόγισε η ζωή

εικόνες μιας μέρας δίχως σκοπό
στην παραζάλη ένα παιδί
να ζητιανεύει αντοχές
πέπλα σηκώνω να δεις..

Κλειδί σιδερένιου αιώνα
στο χώμα σηκώνεις κι εσύ.
Χαϊδεύεις τα πλήκτρα στο πιάνο
βοριάς τα γραμμένα μη δει
θέλω να παίξεις μονάχα για μένα
για μια συνοικία σε ξένο πρωί
λίγο ψωμί, λίγο νερό κι ένα σου βλέμμα
για το παράλογο του κόσμου ν’ απορείς
νυσταγμένη μου συνήθεια δε σε έσπασα
ήθελες κείνο τ' αγόρι να δεις
ζητάει ψωμί μα σμίγει με δρόμους
κι εσύ με ρωτάς το γιατί
σ’ αυτήν την κρυμμένη την πρώτη αιτία
ν’ αρνείσαι την αφορμή.

Χώρος για δυό σε παύση ολοκλήρου
ανάσα ονείρου
θ’ αντέξω τον πόνο μη δεις.
Ένιωσα.
Σέρνω στο βήμα τον πόνο σιωπής.
Ίσως ένιωσα
στις μαύρες καρδιές απειλή.

Κόβεις ψωμί και σκύβεις λίγο το κεφάλι
δε την τρομάζεις τη γαλήνη, μη χαθεί
αυτό το σπουργίτι με ένα σου χάδι
ίσως γλιτώσει κι απ’ το όνειρο βγει
σε μια τροχιά δαμάζεις ευθύνες
και φέρνεις θεούς αφανείς.

Πέρα κοιτάς, μονολογείς.
Δεν υπακούς σαν κορίτσι
που δε γνωρίζει τη βέβηλη οργή
αρχή που ξαφνιάζει μιαν άναρχη μέρα
ατέρμονη που ‘χει ροή
τα βήματά σου μικρά σα δύο όγδοα
το κέντρο να βρίσκουν τη γης
κερδίζω πάλι χαμένη γαλήνη
στο στήθος κτυπώ την οργή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-06-2009