η πληρωμη

Δημιουργός: Αστρογιογγι

της Αθανασιας...(δικο της ειναι) ...παραξενακι

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο ερωτας με σκουντηξε
και μου δωσε το φτυαρι,του στυλαριου την ακρη
να σκαψω και να βρω ... στην μνημη μου ... που εσβηνα χρονια με πιοτο
ενα μπαουλο...
εκεινο π' αδειασα τον θησαυρο και τονε πεταξα στα κυματα ...
πνιγοντας τις λεπτομερειες
ανοιξαμε την τρυπα εκει που θυμομουνα οτι ειχα γεννηθει...
Ειναι αληθεια , με ρωτησε, οτι ησουν ευτυχισμενος; κι ακομα ειμαι , απαντησα , οσο δεν θα βρεθει...
Μα τοτες χτυπησε το σιδερο το ξυλο και σκιστηκε η καρδια ...
ετριξε το καπακι του , πεταχτηκαν οι θυμησες κι αρχισανε να γελανε ...και να τονε φιλανε ....
στ' αδειο κουφαρι του μοναχα ενα πραγμα ξεχωριζε...
το τιποτα
το φως δεν εισχωρουσε...ντρεποταν
Αρχισα να ξαναδημιουργω τον προτινο τον κοσμο που ζησα
χαρηκε...κι ανοιξε το καπακι...κι ολα μαυρισαν ... τον κοιταξα επιμονα
πρεπει ν ασπαστεις το πτωμα ...μου φωναξε κι εσκυψα ...
ολα ασπρισαν...
το βγαλαμε εξω και του το χαρισα
το φορτωσε μαζι με τ' αλλα στο φορτηγακι του
μοναχα το καπακι μ' αφησε και μία κιμωλια να γραφω οτι μου 'πε πανω του...
να σβηνει η αμαρτια...

... στον αποχωρισμο πια φιληθηκαμε
σταυρωτα , εκει που μου μεινε για παντα το σημαδι
εκει που ενοιωσα κατι να μου ρουφα
ενας σταυρος , ζωης μου χαδι
κι ολα επανηλθαν
Οι θυμησες κρυβονται στο σκοταδι
και ζωντανες πια με μπερδευουν στην ζωη
ο Ερωτας περνα να δει αν το λαδι
καει στης αγαπης την μαρμαρινη σιωπη

Στην θαλασσα ακουμπησα το ξυλο
της ζητησα να εξαφανιστει και μου κανε την χαρη
κι ο Ερωτας τωρα σαν περνα με απειλει ... μα ξερει
οτι η δικια του η πνοη σαν μ' ακουμπα
με αρρωσταινει
και δεν μπορει να μ' αποδωσει την τιμη...

κι ετσι περιπλανιεμαι
μεχρι ο ιδιος να πειστει...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-06-2009