Πήλινες ώρες

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Συναντηθήκαμε σ’αυτό ακριβώς το σημείο
όπου η νύχτα έκοβε βόλτες προς το χάραμα.
Τρεις, τρεις και μισή ίσως
μπορεί και τέσσερις. Δεν ξέρω.
Δεν έκανα να κοιτάξω ούτε μια φορά το ρολόϊ μου
Κι ας το είχα όλες τις άλλες μου φορές εμμονή
Δεν με ένοιαζε η ώρα.
Προτίμησα να χαθώ στη φρενήρη απειρία των ματιών σου
φως μαζί σε πηλό σκοτεινιάς
για να πλάσω επιτέλους ένα όνειρο με τα δικά μου χέρια
στις δικές μου θεμιτές διαστάσεις
Βρήκα το χώμα στο σώμα σου. Μου έλειπε μόνο το νερό.
Τα μάτια μου προσφέρθηκαν. Όπως πάντα.
Όπως ποτέ. Έσταξαν δάκρυα χαράς.
Ξεκίνησα να σμιλεύω το πρόσωπο.
Δεν ήξερα αν ήμουνα εγώ ή εσύ
Ακόμα κι ο καθρέφτης της νύχτας
πιότερο με μπέρδευε παρά με διαφώτιζε.
Ώρα τρεις. Ίσως και τέσσερις.
Κολλημένοι στο περβάζι μιας αγάπης
σου χάραξα γραμμές να βρω υπόσταση.
Στα δάχτυλα σου πηγαινοερχόντουσαν
δέκα μικροί λεπτοδείχτες, ατιθάσευτοι.
Τους έσπασα με μιαν ελπίδα αχρονίας αδιαπραγμάτευτη.
Ο Έρωτας ποτέ δεν διαπραγματεύεται.
Άναψα που λες το καμινέτο του ήλιου
ώρα μεσάνυχτα, γύρω στις τρεις.
Μπορεί και τέσσερις.
Ίσως και να σ’αγάπησα αν το είδες....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-06-2009