Ισραφήλ (edgar Allan Poe)

Δημιουργός: ALWAYSHERE

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στα Ουράνια ένα πνεύμα κατοικεί
"Που 'ναι η καρδιά του σαν χορδές λαγούτου".
Με τέτοια εξαίσια ομορφιά άλλος εκεί
Όπως τον άγγελο Ισραφήλ δεν τραγουδεί
Κι όλοι οι πλανήτες (λένε οι θρύλοι) εκστατικοί
Παύουν των ύμνων τους τη μουσική
Βουβοί ν' ακούνε τη φωνή του αγγέλου τούτου.

Και καθώς ψηλά τρεκλίζει
Στο μεσουράνημά της που ανεβαίνει
Η σελήνη ερωτευμένη
Απ' την αγάπη της ροδίζει
Ενώ, κάθε μετέωρο στα ουράνια χάη
(Που στις γρήγορες Πλειάδες πλάι
Που 'ναι επτά, πάντα πετάει)
Για ν' ακούσει, την τροχιά του σταματάει.

Και λέει (η χορωδία των άστρων κείνη
Κι όποια ύπαρξη ακούει άλλη)
Ότι στον Ισραφήλ τη φλόγα δίνει
Η λύρα του, που δεν αφήνει
Μα πάντα δίπλα του στέκει και ψάλλει
Έγχορδο ζωντανό που έχει μείνει
Με παράξενες χορδές να πάλλει.

Μα οι ουρανοί που ο άγγελος πατάει
Ειν' το βασίλειο που μόνο η σκέψη είναι χρέος
Και αρχαίος Θεός η Αγάπη το κρατάει.
Εκεί τα μάτια των Ουρί γεμίζουν πλέρια
Με ομορφιά που οι άνθρωποι με δέος
Θαυμάζουν μόνο από μακριά στ' αστέρια.

Όχι, ο Ισραφήλ σφάλμα δεν κάνει,
Που ένα τραγούδι δίχως πάθος
Στα χείλη του ποτέ δεν πιάνει.
Σ' αυτόν αξίζει δάφνινο στεφάνι,
Για της φωνής και της σοοφίας του το πάθος!
Ας ζει αιώνια και θλίψη ας μην τον φτάνει!

Όλη τούτη η έκταση στα ουράνια ύψη
Με τις φλογισμένες νότες του ταιριάζει-
Με την αγάπη του, το μίσος, τη χαρά, τη θλίψη,
Με το πάθος του λαγούτου του και μοιάζει
Δίκαιο, κάθε αστέρι βουβό να τον θαυμάζει.

Ναι, τα ουράνια δικά του έχει όλα
Κι εμείς εδώ έναν κόσμο με χαρές και πόνο.
Τ' άνθη μας άνθη μένουν μες το χρόνο,
Κι η μέρα μας η πλέον φεγγοβόλα
Δεν είναι παρά μια σκιά της ευτυχίας του μόνο.

Όμως, να μένω αν μπορούσα εκεί
Που ο Ισραφήλ τώρα κατοικεί
Κι αυτός κάτω στη γη αν κατοικούσε,
Ίσως με εξαίσια ομορφιά να τραγουδεί
Τις γήινες μελωδίες να μην μπορούσε,
Ενώ απ' τη λύρα μου στον ουρανό μια μουσική
Απ' τη δική του πιο γενναία ίσως ηχούσε.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-06-2009