Τελευταίος Ασπασμός

Δημιουργός: rock sugar, Ελένη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]

Πέρασε και η νύχτα αυτή.
Δύσκολη , απ’τις πολλές . Η πραγματικότητα, αφιλόξενη σφηκοφωλιά.
Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου μισοανέπνεα.
Εκμηδένισα την απόσταση από τον ήλιο στη σελήνη.
Έφερα χρώματα στο σκούρο και στοίχειωσα το κίτρινο
της μέρας.
Τόσο αστεία ακατόρθωτο.
Τόσο δραματικά εφικτό.


Κουλουριάστηκα σαν ξεφτισμένη κλωστή
στον πράσινο καναπέ.
Ξέρετε , σαν εκείνες τις κλωστές που ξεφεύγουν
από τις άκρες των ρούχων και που εύκολα βρίσκονται
σε γωνιές , στο χαλί καρφιτσωμένες, αλλά ποτέ στα σκουπίδια.
Εκεί λοιπόν μαζί μου, κουλουριάστηκαν και τα όνειρά μου.
Κουβάρια γίνηκαν. Μπερδεμένα! Πόσο μπερδεμένα!
Έζησα δώδεκα θανάτους με έξι καρδιοχτύπια.


Είναι αφόρητο να πεθαίνεις καρδιοχτυπώντας.
Αργά και βασανιστικά.
Κι αυτός ο ιδρώτας του καλοκαιριού! Μ’έπνιξε.
Τώρα πέθαινα καρδιοχτυπώντας βυθιζόμενη σε
παγωμένους ωκεανούς.
Κάτι φοβόμουν. Κάτι φοβήθηκα. Κάτι φοβάμαι.
Δεν ήταν το μαύρο του βυθού.
Άλλωστε η άνωση , είναι η βολική λύση.
Όλοι την θέλουν, όλοι την μπορούν
γιατί είναι νόμος της φύσης.
Εγώ δε ζω με νόμους της φύσης. Όχι τουλάχιστον Εκεί.


Όταν άνοιξα τα μάτια μου έτσουζαν.
Σαν κάτι οξύ να τα πότισε.
Δάκρυα ήτανε, αλλά κοιμισμένα.
Αξιοσημείωτο ε! ακόμα και κοιμισμένα κάνουν τη δουλειά τους
τα ρημάδια.

Εαυτέ μου, φοβηθήκαμε! Φοβόμαστε!
Τον τελευταίο ασπασμό!
Μια τελευταία ανάσα μέσα στο σώμα μας.
Εκείνο το μικρό φύσημα, δώρο ενός άπιαστου Θεού.
Κείνο που ζει και μεγαλώνει μέσα μας, που ανασταίνει τις ελπίδες μας ,
την ερωτική μας φαιά , την Ουσία μας όλη!

Τελευταίος ασπασμός.
Τελευταία ανάσα;
Μα πως; Γω θέλω να ανασαίνω!
Πρέπει να μάθω και μόνη.
Μέχρι τότε…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-06-2009