Χρυσονόη

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το δικό μου νερό Χρυσονόη
με χυμό από πίκρα κι αλόη
ξεδιψάει την άγονη γη
στο σκοτάδι κι αυτό μου το βράδυ
κινώ να βρω τη ζωή.

Πήρε η Νύχτα η Σμυρνιά δυο καλάθια
μα στ’ αστέρια κοιμάται στ’ αγκάθια
και κοιμόταν κι ο πρώτος σκοπός
τ’ αστρικό μου το σώμα στο φως.

Μη ζητάς ν' αρνηθώ μ’ ένα νεύμα
να γράψω κι απόψε ένα ψέμα
μικρός ο στρατός μου για μένα
και καλώ την παλιά μου φυλή
σ’ ανταμώνω ιδέα δειλή
μες την άρνηση ήρθε το πνεύμα
και κανείς ας ποτέ μην το πει.


Δεν ήταν όνειρο αυτό ήταν αλήθεια
δως μου το δρόμο και θα δεις θα τη βρω
κι η φωνή να φωνάζει βοήθεια
παλεύω κι αλλάζω, στη σκέψη δε ζω
για να το δεις πως δε με κέρδισε η νύχτα
κρυμμένα τραβώ μ’ ένα πώς
ο πόνος ανάγκη για φως.

Οδοιπόρος μ’ εχθρό τη συνήθεια
να ξεχνώ και ν’ αρχίζω απ’ τα ίδια
ν’ αγαπώ, να πεθαίνω, να νοιάζομαι
κι ό,τι μοιάζει απλό να μοιράζομαι.

Σου ζητώ να μην αγγίξεις τη σιωπή μου
κρατώ εκεί αυτή που αναίτια νοσταλγώ
μαύρη η πένα και ομίχλη η ντροπή μου
να ‘ναι η ώρα βιαστική και να αργώ.


Θέλω να δω που τελειώνει ο τοίχος
από εκεί να περάσω αλλού
ξεσκεπάζω στο ψέμα το ίσως
πριν ξημερώσει θα ενώσω ουρανούς.

Μια θεά να μου βρέχει τα στήθια
σα βροχή η γυμνή μου αλήθεια
μ’ ένα κλάμα δροσιά με γιατρεύει
της ψυχής τα κομμάτια μου ξέρει.

Αγκαλιά τα σωστά με τα λάθη
στ’ άγνωστα μου τα ξένα μου βάθη
στ’ όνειρό μου με βίαιους γιους
να ταράζω ωκεανούς.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-06-2009