ξωτικό

Δημιουργός: pestis_cruento, annaliza

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξωτικό της μοναξιάς ψηλά στ’ αστέρια χαμένο
Ξωτικό της λησμονιάς πάντα στο αίμα λουσμένο
Περιπλανιέται μονάχο κι ας μην ξέρει που πάει
Μαχαίρι η σκέψη που βαθειά το τρυπάει

Στο φεγγάρι θα στρώσει για να κοιμηθεί
Να μην ξανάρθουν τα όνειρα πάλι θα ευχηθεί
τα κόκκινα χέρια του πια δεν ξεβάφουν
αμαρτία με αίμα όσο υπάρχουν θα πλάθουν

την ώρα που γεννιότανε κατέβηκε ένα πνεύμα
τον κοίταξε στα μάτια και του ‘κανε ένα νεύμα
ποτέ ευτυχία να μην βρει, ποτέ μην αγαπήσει
και σαν η ανάσα του χαθεί, κανείς να μην πενθήσει

στην άβυσσο του πουθενά αιώνια εγκλωβισμένο
στα μάτια των ανθρώπων σκληρά στιγματισμένο
η μοίρα του κατάρα το τέλος να προσμένει
τον θάνατο των άλλων, στην ώρα του να φέρνει

έτσι μονάχο φέρεται, μαζί με την σκιά του
ένα πουγκί νεκρές ψυχές έχει στην αγκαλιά του
χίλια χρόνια στην πλάτη του, μα μόνο μια σκέψη
την μαύρη την ψυχή του ποιος άραγε θα κλεψει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-06-2009