Σκληρός τόπος

Δημιουργός: Ιππαρχος, Δημήτρης

Ένα χρόνο μετά....ο τόπος φαντάζει ακόμα σκληρότερος...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σκληρός φαντάζει ετούτος ο τόπος
κρίνοντας απ’ τα κατάλευκα βράχια
προσαρμοσμένα απόλυτα στο τοπίο
τον ήλιο που πέφτει κατακόρυφος σχεδόν
το κύμα που ξεθυμαίνει προαιώνια οργή
τον άνεμο που λυσσομανά σαν τρελλός
και πηγαίνει και έρχεται στην ερημιά.
Το φωνάζει η ηχώ του ξεραμένου πηγαδιού
το μόνο απομεινάρι μιας υγρής εποχής
ο απόμαχος κουβάς που σκουριάζει στην άκρια
το διψασμένο χώμα που απορροφά κάθε σταγόνα
και αχόρταγο ζητάει συνεχώς κι άλλη.
Το βλέπεις στα χορταριασμένα ερείπια
που έχουν χάσει από χρόνια την οροφή τους
στα ερπετά που έχουν έρθει να κατοικήσουν
και απειλούν με έξωση τα οικόσιτα φαντάσματα.
Στο δείχνει ο κακοτράχαλος χωματόδρομος
ο μαθημένος να διώχνει ανεπίστρεπτα
τους κουρασμένους του οδοιπόρους
η αλειτούργητη εκκλησία με τα σβησμένα κεράκια
και τους ανάπηρους αγίους στον τοίχο
άλλος χωρίς πόδι, άλλος με μισό φωτοστέφανο
η καμπάνα που έχει ξεχάσει πώς να σημαίνει
η αυλή του σχολείου που νοσταλγεί παιδικά γέλια.
Το διαβάζεις στα ξεθωριασμένα ονόματα των τάφων
σαν αμνησία που προκάλεσε το πέρασμα του χρόνου
στους σταυρούς που τους συγκρατεί μόνο μία ακίδα
στο σβησμένο καντήλι με το σωμένο του λάδι
στη φωτογραφία χωρίς τζάμι του αγαπημένου.
Σκληρός ο τόπος ακόμα και για τους νεκρούς του.
Μα κυρίως το νιώθείς με όλη την ψυχή σου
παρατηρώντας τους ελάχιστους κατοίκους
να παραχωρούν τη θέση τους στο φτωχικό τραπέζι
να φέρνουν με τρεμάμενα χέρια προσεκτικά
το δίσκο με το κανάτι και το γλυκό του κουταλιού
κοιτάζοντας στα μάτια περιμένοντας να επιδοκιμάσεις
να λένε «εδώ μου έλαχε να ζήσω, εδώ ζητώ να πεθάνω».
Σκληρός ο τόπος για τον ανθρώπινο βίο
κρίνοντας από την τρυφερότητα της ψυχής των γερόντων.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-06-2009