Πουκάμισο, ζακέτα, παλτό Δημιουργός: rosestar, Ελευθερία 4/7/2009 Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [color=fuchsia][B]ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ, ΖΑΚΕΤΑ, ΠΑΛΤΟ[/B][/color]
[B][color=purple]Απριλιάτικη ημέρα ήταν που ξημέρωσε ο ήλιος γενναιόδωρα και με τις θερμές του τις ακτίνες, έλιωσε το ελάχιστο χιόνι από τις ψηλές βουνοκορφές. (Έτσι και τα χιόνια ήρθαν αναπάντεχα κάποτε και σκέπασαν την αυλή μου με χιόνι που μετατράπηκε σε πάγο που πάγωσαν τα δάκτυλα του χεριού μου αγγίζοντάς τα).
Φόρεσα το άσπρο μου πουκάμισο και αγνάντευα τους γλάρους να χορεύουν στο απέραντο γαλάζιο. Ακουγόταν ένα μακρινό παραμιλητό γιατί οι γλάροι δεν χαίρονταν όταν υπήρχε καλοκαιρία. Αντιθέτως, απολάμβαναν τη βροχή, το κρύο και τον αγέρα. Γιατί οι ζεστές καλοκαιρινές ημέρες με μελαγχολούν, με κουράζουν και με απογοητεύουν συχνά; Αγαπώ τις όμορφες φωτεινές ημέρες αλλά γιατί με εξαντλούν και θέλω να σβήσει η ζωή μου όπως σβήνει σταδιακά το ουράνιο τόξο; Πέρασε ο καιρός και ήρθαν τα πρώτα πρωτοβρόχια και ψύχρα διεπέρασε όλο μου το κορμί. Άρχισα να κρυώνω και φόρεσα τη ροζέ μου ζακέτα. Ένιωσα γαλήνια, όταν η βροχούλα έλουσε τα κυματιστά μου μαλλιά. Σαν χάδι ενός φίλου που με καταλαβαίνει, με αγαπά, μου σβήνει τα δάκρυα και με στηρίζει στο δρόμο της ερημιάς. Περπατούσα στο δρόμο με σανδάλια ανοιχτά και ένιωθα τόσο γλυκά που ακουμπούσα στο βρόχινο νερό. Η βροχή με αποχαιρέτισε και δειλά δειλά εμφανίστηκε και ο χειμώνας. Φόρεσα το καφετί μου παλτό που ζέστανε το τρεμάμενο κορμί μου, μα αναπολούσα τις δροσερές ημέρες, την αύρα που με δρόσιζε και με ακολουθούσε. Ήθελα να έμπαινα σε μια χρονομηχανή και να άλλαζα εποχή και καταστάσεις, μα γνώριζα ότι μόνο με τη δύναμη της φαντασίας που αντλείται από το βάθος του μυαλού μπορούσα να βρεθώ στο τοπίο που επιθυμούσα.
Αισθάνθηκα ότι αναπαυόμουν περισσότερο στον ερχομό του φθινοπώρου και της άνοιξης.
Η ψυχή μου ήταν αδύναμη στο καλοκαίρι και στο χειμώνα.[/color][/B]
[color=fuchsia][B]
Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.
Ελευθερία 24 ετών[/B][/color]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-07-2009 | |