Νύχτα Καλοκαιριού

Δημιουργός: nea xrysi

Αυτή η νύχτα του Καλοκαιριού, με μάγεψε... ψες βράδυ! Την απόλαυσα καθισμένη σε μια ήσυχη παραλία της Ασπροβάλτας! Απέναντί μου ο Σταυρός, μέσα στα φώτα και πέρα μακριά ο γκρίζος όγκος του πρώτου ποδιού της Χαλκιδικής, να αχνοφαίνεται ως κάτω στον Άθω!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Του δίκιου ο τρανός βασιλιάς
Σαν σκόρπισε απλόχερα τα χρυσάφια του
Δίχως κανέναν να ξεχωρίζει
Έγειρε κουρασμένος να ξαποστάσει
Στρώμα του ετοίμασε η μέρα
Πουπουλένιο, του ακριβού της
Σε μια γωνιά τ’ ουρανού
Πίσω απ’ την παλέτα των χρωμάτων
Πίσω απ’ το κόκκινο, το μενεξεδί
Το τριανταφυλλί, το χρυσοκίτρινο
Χαμηλά, ράθυμο ένα σκούρο μαβί
Ξαπλώνει στις πλάτες του ορίζοντα…
Λουσάτη, φκιασιδωμένη η νύχτα
Στα μαύρα και στα γυαλιστερά ντυμένη
Κατεβαίνει βιαστική και ερωτιάρα
Απ’ τα θαμπά ψηλώματα του βουνού
Απ’ τα διάσελα που επιμένουν στο βαθύ πράσινο…
Σκοτείνιασε το πρόσωπο τ’ ουρανού
Μαχαίρι η όψη του, έκοψε στα δυο τη σιωπή
Θυμωμένος άναψε τα πύρινα μάτια του
Χάθηκε το γαλάζιο του βλέμμα…
Πετούν τα νυχτοπούλια απ’ τις φωλιές
Σμίγουν στα μαύρα κλαριά, στα φυλλώματα
Στις φλύαρες σιωπές των δέντρων
Η φύση ηρεμεί και ησυχάζει
Κάτω απ’ το φως, το αχνό των άστρων
Έτρεξε πολύ σήμερα να προλάβει
Να βάλει στη σειρά τα χρώματα
Το κίτρινο ήταν τόσο ανυπάκουο…
Ο άνεμος μοναχικός ταξιδευτής
Σιγανή κουβέντα πιάνει με τα βάτα
Ακούει τα μυστικά των θάμνων
Και ταχιά σαν γοργόφτερο άλογο
Φτάνει στο βουβό ακρογιάλι
Απαλά παιχνιδίζει στ’ αέρινα δάχτυλα
Την ψιλή, την ξανθή άμμο, τη ζεστή
Απ’ του ήλιου την καυτή ανασαιμιά
Και κει στήνει χορό ξωτικό
Με τις μικρές βαρκούλες
Τις χαϊδεμένες του γιαλού
Που λικνίζονται ντροπαλά
Σαν τα δειλά κορίτσια
Στα πρώτα ερωτικά ψιθυρίσματα...
Η θάλασσα ήρεμη, νωχελική
Σε ήσυχο ύπνο γλιστρά
Στο μεταξωτό μπλε της σεντόνι
Γλυκά τη νανουρίζουν
Σαν μωρό μες στην κούνια
Τα μακρόσυρτα, τα γεμάτα αχ τραγούδια
Των αντρών που μυρίζουν ήλιο κι αρμύρα
Που ξεκινούν για καλή, για γεμάτη ψαριά…
Πέρα μακριά ξαγρυπνά
Η πολύβουη των ανθρώπων πολιτεία
Αμέτρητες πυγολαμπίδες
Λαμπυρίζουν στην κυρτή της ράχη…
Το φεγγάρι αλήτης περιπλανώμενος
Αχτένιστο, χωρίς το κασκέτο του
Άλλοτε σε στενές ατραπούς
Άλλοτε στα πλατιά τ’ ουρανού μονοπάτια
Το μάτι κλείνει στ’ αστέρια
Καιρό τώρα παραφύλαγαν
Να δουν το φευγιό της Άνοιξης
Τροχίζοντας τις κάμες τους
Απόψε… ναι απόψε θα τις καρφώσουν
Στο γυμνό σώμα του Καλοκαιριού!
Την ώρα που με σίγουρα βήματα
Θα κατεβούν τα όνειρα…


Χρυσή

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-07-2009