Ταγμένα Γρανάζια

Δημιουργός: Marcelo11

...Απλά όλα αυτά πιστεύω ότι είναι τα ''παραπονεμένα λόγια" μιας εποχής δίχως διεξόδους...Η τελευταία στροφή αφιερωμένη στον Νίκο Καββαδία κ σε όποιον μπορεί να σκεφτεί τόσο ελεύθερα όσο αυτός...Χαίρε μεγάλε Μαραμπού...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ταξιδεύω...
Μα μονάχα σε δρομάκια σκοτεινά...
Λέω πως τον κόσμο κυριεύω,
μα άλλος έχει την δική μου την καρδιά...

Τι μου 'χει μείνει απ'το φτερό,
πάνω στη σκηνή σου που κοιμάμαι
πως μ'έμαθες ψυχή να ομολογώ,
λευκό πανί μου ανέμισες θυμάμαι...
Δεν ξεχνώ...

Μην εκβιάζεις της καρδιάς μου τον παλμό,
μην εκπορνεύεις τ' όνειρό μου το τρελό
Έρωτας ποιός?Ποιά ζωή και ποιά πατρίδα?
Τώρα λερώνω τη λευκή σου τη σελίδα...

Την ώρα που σημαίνεις για το τέλος μου,
εγώ σημαίνω ώρα της αρχής μου...
Ο πόνος πια θα είναι ξένος μου,
φιλμάκι στο σινέ της φυλακής μου...

Πλησιάζω...
Πλησιάζω προς του κέντρου την πνοή,
σπαθί προτάσω την άβολη καρδιά μου,
πολέμους μάχες που θα δώσω για ζωή,
θα τους νικήσω με ασπίδα τα όνειρά μου...

Ποιανού το αίμα θα κυλάει στην καρδιά μου
δεν γνωρίζω ˙ μα άκου που φωνάζω:
¨Κανένας δαίμονας δεν είναι η σκιά μου
και ωδές απόκοσμες δεν θα αναστενάζω..."

Τώρα νωθρό με κύκλωσε ο αχός,
φύσα ουρανέ μου γα να φύγει ο καπνός...
Ιδανικά και άξια τη γη μου να μυρίσω,
και τις γραμμες των οριζόντων να ατενίσω....[align=center]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-07-2009