Έφηβη γοργόνα

Δημιουργός: suaddo

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξέχειλος ήλιος στις στεριές δακρύζει μεσημέρια
πικρού Αχέροντα οι μνήμες σκουριάζουν στα πανιά
δεμένο το σκαρί τριγύρω με γυρισμού σχοινιά
στέκει στην πλώρη μια σκιά με ξύλινα μαχαίρια

Ψεύτης ο χάρτης ο στερνός για θησαυρούς μιλάει
υπόσχεται κλειδιά από ασήμι στην πύρινη τη γη
εκεί που η σελήνη στάζει κι ο πηγαιμός αργεί
κι είν’ η μορφή σου ένα γυαλί που κάθε μέρα σπάει

Μοιάζουν οι στάμπες τ’ ουρανού με πορφυρά φανάρια
χαϊδεύω λίγο τα μαλλιά σου που έχουνε βραχεί
μα σάπιο τ’ όνειρο σπαράζει στο κύμα να θαφτεί
ένα με λίμνες να γενεί σ’ ολόγιομα φεγγάρια

Βρόχινος άνεμος βοριάς σκορπάει γεύση αρμύρας
γεράκι μόνο στη σιωπή του δέσμιο μιας φωτιάς
να σπάσω κάνω τον καθρέφτη της πόρνης ερημιάς
κι είναι το σώμα του υγρό σαν την ψυχή της Μοίρας

Γέρικο μνήμα του βυθού κρατάει δυο ανάσες
η μια κατάρας θυγατέρα κι η άλλη λησμονιάς
σωρός βοτάνια να φυτρώνουν στον ίσκιο της μυρτιάς
κι είσαι γοργόνα στεριανή πνιγμένη στις Σαργάσσες

Λόγια της νύχτας με καπνούς να φεύγουν προς τα πάνω
και σ’ ένα σταυρό σκοντάφτουν που φέγγει στο νοτιά
κερνάω στο θάνατο αψέντι για σε να μου μιλά
είπε στον πάτο κατοικείς, βουτάω και σε φτάνω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-07-2009