Βροχη

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Βροχη</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Βροχη</b><p>Δημιουργός: sissaki ssss, <i>Σίσσυ</i><p><i> χαρτινο το φεγγαρακι ψευτικη η ακρογυαλια...αν με πιστευες λιγακι...θα ταν ολα αληθινα.....</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Ποτε δεν της αρεσε η βροχη.....Παντα τη μελαγχολουσε....της αρεσε ο ηλιος......<br />
Εκεινο το απογευμα ομως δε θα μπορουσε να συμβει τιποτα καλυτερο. Εκεινο το απογευμα......<br />
ηθελε να νιωσει πως καποιος εκλαιγε μαζι της.....πως καποιος ......καταλαβαινε......<br />
Ηθελε να κλαψει, να φωναξει, ....μα δεν μπορουσε.....Τουλαχιστον...η βροχη εδειχνε αυτο που ειχε μεσα της.....Αυτο ηθελε.....<br />
Βγηκε εξω...στο μπαλκονι της...Εβρεχε πολυ.....Σταθηκε μπροστα στα καγκελα βλεποντας απεναντι της τη θαλασσα και τη βροχη να πεφτει με δυναμη. Τοτε σκεφτηκε πως.....ναι.....τελικα....οντως.....λιγο θελει....δε θα το εκανε ομως....δε μπορουσε...Απλωσε το χερι της...Ηθελε να νιωσει....να νιωσει το νερο επανω της...Ηθελε να γινει ενα με αυτο που εκεινη τη στιγμη εξεφραζε οτι ενιωθε....<br />
Κοιτουσε το νερο να κυλαει πανω στο απλωμενο της χερι...Απλα κοιτουσε....Δεν ελεγε τιποτα...ουτε ενα δακρυ...ουτε μια λεξη......Τα ελεγε ολα η βροχη....κι η βροχη μεσα της......Τουλαχιστον αυτα ηταν πιο δυνατα απο εκεινη...για να πουν αυτα που η ιδια δεν αντεχε.......Ηθελε να φωναξει , να κλαψει , να τσιριξει, να χαθει μεσα στην απογνωση της...να ξεσπασει......μα δε μπορουσε.....οχι πια.....Τωρα οι σταγονες γιναν τα δακρυα της , ο ηχος απο της αστραπες η κραυγη της κι ο αερας η ανασα της....Ειχε γινει ενα μαζι της...Αρχισε να αναπνεει οσο πιο δυνατα μπορουσε...να γεμισει απο οξυγονο.....μεχρι να ζαλιστει...μεχρι να νιωσει εστω και για μια στιγμη ζωντανη...να ξεχασει εστω για ενα λεπτο...<br />
Εφερε κοντα το χερι που ειχε ακομα απλωμενο στη βροχη.....Ειχε παγωσει....Σχεδον δε μπορουσε να το κουνησει....Μα δεν την ενοιαζε...Το εφερε κοντα της...Κοιταζε τις σταγονες...και τοτε πιεσε τον εαυτο της να ριξει εστω και ενα δακρυ....Ηθελε να το ενωσει με τις σταγονες....Ηθελε να χυθει κι αυτο μαζι με τις σταγονες της βροχης...Το εκανε κι εριξε παλι κατω το νερο.....Το ειδε να πεφτει...κι απλωσε παλι το χερι...<br />
Ποσο ωραια θα ηταν αν η βροχη τη παρεσερνε...μακρια απο εκει....αν την επαιρνε μαζι της....αν μπορουσε να ξεπλυνει τον πονο της.....Ποσο ηθελε να βραχει εκεινο το απογευμα.....να λιωσει.....να χαθει...να παρασυρθει....να εξαφανιστει.....<br />
Ηταν ηρεμη...απλα κοιτουσε...κοιτουσε και ενιωθε... Μετα απο αρκετη ωρα αναγκαστηκε να μπει παλι μεσα στο σπιτι. Το χερι της ειχε πονεσει αρκετα...ειχε παγωσει αρκετα...Επρεπε....γιατι πονουσε...Τωρα επρεπε και παλι να φορεσει τη μασκα που τοσο μισουσε...να φορεσει και παλι το ψευτικο χαμογελο της...να γινει το χαρουμενο κοριτσι...αυτο που ηθελαν να βλεπουν...Επρεπε να μετα μορφωθει και παλι.....να παιξει και παλι καλα το ρολο της μπροστα τους...στην οικογενεια της...Δεν ηθελε να καταλαβουν....Οχι....Πολλες ερωτησεις...Δεν τις αντεχε τις ερωτησεις....Εκει μεσα δε μπορουσε κανεις να την καταλαβει...να την νιωσει...προτιμουσε να παιζει καλα το ρολο της μπροστα τους...Ετσι ηταν καλυτερα....Τα ματια της ομως την προδιδαν καποιες φορες...γι' αυτο κοιτουσε χαμηλα...Τι αυτχια να μην εχει και γι αυτα μια μασκα.....<br />
Η βροχη σταματησε καποια στιγμη...κι οταν ποια εκεινη τελειωσε την παρασταση της βγηκε και παλι εξω στο μπαλκονι της....Ειχε νυχτωσει...Πεταξε τη χαρουμενη μασκα και το ψευτικο χαμογελο της που την ειχαν κουρασει τοσο σημερα...Τωρα πια δεν χρειαζοταν να κρυβεται....<br />
Σηκωσε το σκυφτο προσωπο της στον ουρανο...και με μια τρεμαμενη φωνη ψιθυρισε.....ΓΙΑΤΙ;;;<br />
ΓΙΑΤΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΣ;;;;;......Θυμωσε......η βροχη μεσα της συνεχιζε...δε θα σταματουσε για μερες...ισως και πιο πολυ...και θυμωσε που τωρα κανεις δεν την καταλαβαινε.....Ζηλεψε.....Ζηλεψε εκεινον τον σκοτεινο νυχτερινο ουρανο που δεν ειχε ουτε ενα μικρο συννεφο....Ζηλεψε.....Ποσο θα ηθελε να ηταν ετσι κι ο δικος της ουρανος....Γιατι να μην ηταν ετσι.....αλλα παλι....ηταν σκοτεινος...αυτη δεν ηθελε σκοταδι...της αρεζε το φως....Θελει τον δικο της ουρανο καθαρο αλλα και φωτεινο...για να συμβει ομως αυτο επρεπε πρωτα να σταματησει η βροχη της....<br />
Συνεχισε να κοιταζει τον σκοτεινο καθαρο ουρανο εκεινης της νυχτας...ποσο γρηγορα αλλαξε σκεφτηκε...σαν να φορεσε κι αυτος τη μασκα του....Κοιταζοντας προσεξε κατι να φεγει στα δεξια της....Εμοιαζε με μια φωτεινη κορδελα πανω στο μαυρο του ουρανου...ΠΗγε πιο μπροστα για να δει τι ηταν...Ηταν το φεγγαρι...Ηταν το φεγγαρο σχεδον ολοστρογγυλο......<br />
Ξαφνιαστηκε....σαν να εβλεπε το φεγγαρι για πρωτη φορα...δεν το περιμενε....Το κοιτουσε απορρημενη σαν να ηταν το πιο αφυσικο πραγμα που ειχε δει ποτε...Σαν να ηθελε να το ρωτησει....΄'Ει!!!!!εσυ!!!!που βρεθηκες εδω;;;;¨...Θυμηθηκε που μικρουλα εκανε ευχες κοιταζοντας το...Ποτε δεν εβγαιναν...Γιαυτο δεν πιστευε πια.....Μα.....τι δουλεια ειχε εκει το φεγγαρι;;;;.....μετα απο τοση βροχη;;;...μετα απο τοσο πονο;;;.....πως ηρεμησαν ολα ξαφνικα;;;;....<br />
Κι υστερα σκεφτηκε μηπως μηπως το φεγγαρι ηταν ενα σημαδι πως ολα θα φτιαξουν...πως θα σταματησει η βροχη της , πως θα βγει το δικο της φεγγαρι....<br />
Ισως ηταν ενα σημαδι πως επρεπε να συνεχισει...Ενα σημαδι για να πιστεψει....................<br />
Μα......Τι κριμα......Δε πιστευε πια στα σημαδια..........................................<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-07-2009</td><td valign=top></td></table><br />