Οι χρυσοί κομήτες

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Οι χρυσοί κομήτες</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Οι χρυσοί κομήτες</b><p>Δημιουργός: rosestar, <i>Ελευθερία</i><p><i> 8/7/2009</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>                                                 [color=fuchsia][B] ΟΙ ΧΡΥΣΟΙ ΚΟΜΗΤΕΣ[/B][/color]<br />
<br />
[B][color=purple]Θα ήταν υπέροχα αν υπήρχαν χρυσοί κομήτες που θα στόλιζαν το μαύρο βελούδινο πέπλο του ουρανού. Δεν θα ήταν πλασμένοι από υλικό χρυσάφι, αλλά θα είχαν μία ουράνια αγγελική φωτεινότητα και ταυτόχρονα μηνύματα αισιοδοξίας, αγάπης, χαράς, γαλήνης και ευτυχίας θα σκορπούσαν στις κουρασμένες καρδιές. Πόσα αστέρια προσγειώνονται στη γη και βρίσκονται αναπάντεχα πεσμένα στα χαμηλά; Μικρά παιδιά κάνουν ευχές κρυφές που προσδοκούν με το ξημέρωμα της μέρας να γίνουν αληθινές και κλείνουν τα βλέφαρά τους. Περαστικοί ρίχνουν κέρματα στα λεγόμενα "πηγάδια των ευχών". <br />
Πάντα απορούσα με εκείνες τις συνήθειες...αν ήταν αληθινές ή τεχνάσματα για να απαλύνεται ο πόνος των ψυχών. Ποιος εγγυάται ότι πραγματοποιούνται οι ευχές; Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον και πρέπει να έχει δικαίωμα στη ζωή χωρίς φυλετικές διακρίσεις.<br />
Πόσες φορές ευχήθηκα, κύλισε ένα δάκρυ που έβρεξε το μεταγιόν μου, αποκοιμήθηκα βαθιά, μελαγχολικά και ξυπνώντας δεν εκπληρώθηκε το αίτημά μου. Νιώθεις αρκετές φορές να μην σε νιώθει κανείς, να σε έχουν ξεχάσει και οι ελάχιστοι που γνωρίζεις και να αγωνίζεσαι μόνος στα ξερόκλαδα της ζωής. Ατενίζεις τον ουρανό και γνωρίζεις ότι ο Θεός κατοικεί ψηλά, μα συνάμα είναι και πανταχού παρών, αλλά γιατί αισθάνεσαι ότι σε ξέχασε και Εκείνος; Μα καταβάθος δεν ξεχνά και ας φαίνονται γύρω όλα γκρίζα και στενά. Θα ήθελα πολύ να γινόμουν μικροσκοπική σαν μια μικρή πεταλούδα και να κοιμόμουν σε ένα ροζ τριανταφυλλάκι, να γευόμουν την αύρα και το άρωμα σε αυτό το μικρό θαύμα! Να ένιωθα δροσιά και ευτυχία στη καρδιά μου! Να μπορούσα να πετάξω πάνω από τις γαλάζιες λίμνες και τα γάργαρα ποτάμια, να ταξιδεύω στα δάση, να μην υπήρχαν οι λέξεις ψυχικός κάματος, ανία, απογοήτευση, μοναξιά και λύπη, αλλά τα αντίθετα ελπιδοφόρα μηνύματα! Διαφωνώ, όταν ακούγοντας κάποιος το πρόβλημα του διπλανού του, η έκφρασή του να είναι η εξής : " Στο χέρι σου είναι να αλλάξεις καταστάσεις και όλα εξαρτώνται από σένα ". Πιστεύω ότι υπάρχει κάποιες φορές η φράση "δεν μπορώ αλλά θέλω". Κανείς δεν θέλει την αποτυχία, τη δυστυχία στη ζωή του. Αντιθέτως, αναπαυόμαστε στις θετικές καταστάσεις της ζωής μας και όλοι οι τυφλοί θέλουν να αποκτήσουν και πάλι το φως τους. Χρησιμοποιώντας και πάλι τη μικρή μου φαντασία, είδα ένα βαρύ ασπρόμαυρο βιβλίο, με χιλιάδες σελίδες γραμμένες και πολλά φύλλα κενά και δίπλα μία πένα βουτηγμένη σε ανεξίτηλο μελάνι. Το ονόμασα το βιβλίο της ζωής, όπου είναι καταγεγραμμένη η ζωή και η ειμαρμένη του κάθε ανθρώπου που γεννήθηκε σε αυτή τη γη. Κατάλαβα ότι εκεί θα είναι και η δική μου πορεία προφητευμένη που δεν γνωρίζω τώρα. Ό,τι συμβεί στον καθένα, είναι καθορισμένο, θετικό, αρνητικό και δεν αλλάζει.<br />
Οι σκέψεις αυτές με συντρόφευαν και ονειροπολούσα κοιτάζοντας από το φιλιστρίνι του πλοίου. Ο καπετάνιος προειδοποίησε από το μικρόφωνο ότι το πλοίο θα φτάσει σε λίγο στο λιμάνι και οι επιβάτες έπρεπε να ετοιμαστούν για την αποβίβασή τους.  Σηκώθηκα, πήρα τη βαλίτσα μου και βρέθηκα ανάμεσα στο πλήθος.[/color][/B]<br />
[color=fuchsia][B]<br />
<br />
Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.<br />
<br />
Ελευθερία  24  ετών[/B][/color]<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-07-2009</td><td valign=top></td></table><br />